bazı şeyler hakkında çok şey bilmek her zaman insana bir şeyler kazandırmaz. çok şey bilmek bazen günaha bazen acıya bazen şaşkınlığa götürür insanı. insana mutluluk veren her şey hakkında bilmesi gerektiği kadar bilgi sahibi olmasıdır.
sanırım hayattaki en çetrefilli ve muallakta asılı kalan sorulardan biridir bu. cehalet ve mutluluk mu, bilgelik ve mutsuzluk mu?
yaşam paradigmanıza ve gerçeklik kavrayışınıza göre değişir elbette. bana kalırsa bilgelik pahasına mutsuzluğu göze almak hem bir erdem hem de büyük bir cesarettir.
Evet bazen hiç eğitim almamış, insanlık vasıfları zayıf olan bir serserinin özgüveni
Bir profesörden yüksek olabiliyor.
Çünkü beyin boş, dert tasa yok hiçbirşeyi umursamıyor.
yıllar içinde gerçekliğine daha da inandığım bir önerme. insan yeni şeyler öğrendikçe aslında ne kadar çok şey bilmediğini anlar. kendini sorgulamaya başlar. bu durum mutsuzluğa giden yolu da açar. farkındalık düzeyi arttıkça çevresine diğer insanların baktığı gözden çok daha farklı bir gözle bakmaya başlar. öyle anlar gelir ki dilinden anlayan bir allah'ın kulunu bulamaz. kalabalıklar içerisinden varlığıyla soyutlanmasa da algısıyla soyutlanır. gün gelir çoğunluğun yüzeysel algısına uymayan derin düşünceleri yüzünden deli, aptal hatta cahil olmakla itham edilebilir. çünkü çoğunluk kendisine egosunu üzerinde konuşturabileceği bir öteki arar. o öteki de bir toplumdaki en bilge insan olur çoğu zaman. özellikle insanların teknolojinin envai çeşit nimetiyle tembelleştirildiği, yüzeyselleştirildiği ve aptallaştırıldığı yeni dünya düzeninde. bilgilendikçe, olgunlaştıkça, iç görünüz arttıkça yalnızlaşırsınız. ötekileştirilerek mahkum edildiği yalnızlık ise insana sadece ızdırap verir.
