reddeden biri olarak söylüyorum, gerçekten kız için yıkımdır. ama gösterişsiz bir acı. erkek reddedilse, anlatır, içinde tutmaz, şiirler yazar, haykırır derken unutmasa da artık hatırlamaz.
ama seven kız için öyle midir? içine atar, arkadaşlarına anlatsa bile, içindekileri tam olarak dışa vuramaz, gururludur, şiir okur ama yazamaz, ihtiraslıdır, uzaktan gözler, başka biri de olur diye düşünmez.
o yüzden reddettikten sonra üzüldüğüm olmuştur.
kadın erkek eşitliği, kadının daha üstün olması demek değildir.
ama biz türkiye'de yaşadığımız için böyleyiz işte. erkekler reddedemez sanıyoruz. iki yıl avrupa'da yaşadım, o tavan yapan oturma organım nasıl hızla yerine döndü, anlatamam.
