bir agnostik olarak çok fazla din konusunu konuşmayı sevmiyorum açıkçası. hem görüşlerim bazı teistlere ters gelebilir, hem de biriyle ne kadar konuşursam konuşayım kendi beyninde bir şeyleri aşmadıkça beni anlamayacağını yada aynı şekilde benim de kendi ön yargılarımı kırmadan onun bana anlatmaya çalıştığı şeyleri anlamayacağımı düşünüyorum.
Sonuçta hepimiz insan olduğumuzdan çok sorun olmuyo. Benim bi tane abim var ben kapalıyım o da inanmıyo ama gayet iyi anlaşabiliyoruz çünkü aramızda saygı var hoşgörü var. Her insan gibi sadece inançlarımız hakkında konuşmuyoruz hiçbirimiz. Bi sorunumuz olduğunda anlatabiliyoruz gayet. Bana dedi ki sen mükemmel bi insansın. Bence o da mükemmel bir insan. inançlarımızın farklı olması böyle düşünmemize engel değil.
Bir konu üzerine fazla yoğunlaşma gerektirir. En basit doğrular bile, kısayollara başvurulmadan öğrenilip zar zor doğrulandığı için bir ateistin kafasında öneme sahiptir.
Aynı zamanda insanı çok kasvetlendirir. Çünkü takdir edersiniz ki, islam'ı sizden daha iyi bilir ve gerçekler her zaman can sıkıcıdır. Ha siz dogmalarınızın sarsılmasını istemezsiniz, çünkü siyasal islam, eleştiriyi kaldıramaz. Siyasal islam, bir tür cennet hayaliyle insanın kendi ezilmişliğinin üzerini örtme çabasını destekler. Bastırılmışlığı, yoksunluğu ve yoksulluğu destekler görünür.
Kendi kısıtlı dünyalarınızda, cinsellik ve siyasetle kafanızı bozmuş haldeyken kendi aydınlanmasını yaşayan bir ateistle konuşmak size zor gelebilir. tarihsel argümanlarını anlamamaya başlarsınız. felsefi ve filolojik iddialarını ortaya atarken ne olduğunu bile farketmezsiniz. Ateistin sözlerini bir çeşit ''dinsizliğe'' yorarsınız.
