o siyah beyaz formaları görünce mutlu olmaktır, kendine gelmektir, ruhunu bulmaktır. 8 yeyip, 10 atmanının umrunda olmayıp inönü stadına gidince bir yavru kartal gibi kendini evinde, mutlu ve güvende hissetmektir.
geçenlerde şu 2007 deki sivas maçında söylenen aldırma kartal aldırma TEZAHÜRATını tekrar görünce bir kez daha gurur duydum. Takımın 4 gün içinde ezeli rakibine 2-1, liverpoola da 8-0 yenilmiş. Sense stada koşmuş atkını açmış aldırma kartal diye haykırıyorsun. işte böyle bir şeydir beşiktaşlı olmak. Tarifi yoktur. Bir insan bir beşiktaşlının takımını sevdiği gibi evladını bile sevemez.
beşiktailılık sonradan değil doğuştandır, öylesine taraftar olmak değil yağmurda çamurda boğazın patlıyana kadar bağırmaktır. 3 yaşından beri stada gidiyorum ne kız arkadaş ne ana ne baba bu çok farklı bir sevgi. beşiktaş yenilince ağlamak, eskilerden birşeyler görünce gözlerinin dolması, tüylerinin diken diken olmasıdır beşiktaşlılık.
hep söylemişizdir sevinmek için sevmedik diye. bizimkisi siyah beyaz film gibi biraz. en sevdiğiniz film ve hani başrolde başkası oynar hep, biz figüran bile olsak yeter dersiniz. beşiktaşımızda hep bizi figüran eyledi bağlılığımız boyunca. ama biz ne yaptık ? sevinmesek de sevdik. sevmeye devam edeceğiz.
yine gülüp yine sinirden gözyaşlarımıza hakim olamayacaz, yine son dakika golü ile mağlup olacaz, bazen de son dakika golü ile belki üç puan alacaz belki tur atlayacaz. bu kalp spazmları var ya işte onu hep ama hep yaşayacaz. rakip takım taraftarları sarıp duracaklar yine, şöyle yenildiniz böyle fark yediniz diye, olsun varsın beşiktaşım zamanı gelince alasını gösterir onlara.* 'beşiktaşlı olmak' cümlesini okuduğum zaman bile bir gurur bir kibir yerleşiyor bünyeye. evet, herkese nasip olmaz beşiktaşlılık. biz beşiktaşlı olmadık, beşiktaşlı doğduk...
kaybedince de kazanınca da aşağı yukarı aynı tepkileri vermektir. genel olarak kaybedince kimsenin dünyası başına yıkılmaz, kazanınca da yer gök inlemez yani. bir denge, bir alışmışlık hakimdir. olgun muyuz neyiz.*
olmayan bilmez. muhteşem bir duygudur. en fazla saldırılan takım olduğundan gerçek büyüktür. tribün kültürüne sahip tek takımdır.
eskişehir'e yenildik ve hatta yenilmeyi hakkettik, rezil oynuyoruz. maç başlığına bir bakın ve onlaca bukalemunu-düşmanı görün. üst paragrafı anlamaya çalışın.
*************
''ulan bu maçta oyacaz şöyle adam gibi coşa coşa izliycez...
''ulan bu maçta yenersek dehşet olur be müthiş olur yenecez ulann...
''ulan bu maçta varya ... ... ...
*************
yukardaki tırnak işaretlerini kapatmıyorum usta, çünkü beşiktaşlı olmak; her maça umutla gitmek, ve o maçtan boynu bükük ayrılmaktır..
amaa, o yenildiğimiz maç var ya hani, işte her o yenilgiden sonra bir şekilde yeniden umut tazeleyebilmektir..
hani yenilince ''inadına x takımı ulann'' diyenler vardır, beşiktaşlı olmak öyle birşey değil işte, oğluna kızan babalar gibi, ilk anda ''inadına g.tünüzü s.kim ulann'' deriz, sonradan gel ulan buraya eşşolueşşek diyip bağrımıza basarız ya, işte öyle bir şey beşiktaşlı olmak..
iyidir hoşturda ne avrupada ne ligde galatasaray kadar başarılı olamamaktır.
edit:yanlışım varsa buyrun söyleyinde düzeltelim beyler ne gerek var eksi koymaya.
