dakikalardır klavyeye ve monitöre bakıyorum. bircok şey yazmak istiyorum ama hiçbirşey yazamıyorum çünkü duygularımı ifade edecek doğru kelimeler aklıma bir türlü gelmiyor sadece hissediyorum.
herhalde beşiktaşlılık böyle birşey.
Tüm dünya takımları tarafından özenerek imrenilmek. Diğer takımlar tarafından kıskanılmak ve olamayacakları gerçeğini anladıkları takdirde küfür ile rencide edilmeye çalışılan taraftarlıktır.
Bugün 2011 - 2012 sezonu başladı. Sezonun ilk maçına yine puan kaybıyla başlayarak Eskişehirspor'a yenildik.
Üzülüyor insan tabi. Ama asıl üzücü olan Eskişehir'in 2. golünü Batuhan Karadeniz attı.
Eski bir Beşiktaşlı, kendi içimizden çıkan ve zamanında Manchester City'e bile satmadığımız adam.
Maç sonunda spiker "Eski takımına gol atmak nasıl bir his" diye sorunca, "O ayrı bir keyif" cevabını verdi.
"Puşt" dedim içimden...
Sonra diğer maçların sonuçlarına bakıyorum.
Manisa : 1 Trabzon: 1. Trabzon'un golü eski Beşiktaşlı Burak'tan.
Samsun: 3 Gençlerbirliği: 2. Samsun'da 2 golün asistini eski bir Beşiktaşlı olan ve daha 1 hafta önce transfer olan Fink yapmış.
Ankaragücü: 1 Mersin idmanyurdu: 2. Ankaragücü'nün golünü Serdar Özkan, Mersin'in gollerini Marcio Nobre atmış. ikisi de eski beşiktaşlı.
Yani bir durup düşünmek lazım sanırım. Ha yani daha ligin ilk maçı ama biraz zevk almak lazım oyundan.
Üstelik ya takımın psikolojisinde bir şeyler var ya da hoca motive edemiyor.
iyidir hoşturda ne avrupada ne ligde galatasaray kadar başarılı olamamaktır.
edit:yanlışım varsa buyrun söyleyinde düzeltelim beyler ne gerek var eksi koymaya.
*************
''ulan bu maçta oyacaz şöyle adam gibi coşa coşa izliycez...
''ulan bu maçta yenersek dehşet olur be müthiş olur yenecez ulann...
''ulan bu maçta varya ... ... ...
*************
yukardaki tırnak işaretlerini kapatmıyorum usta, çünkü beşiktaşlı olmak; her maça umutla gitmek, ve o maçtan boynu bükük ayrılmaktır..
amaa, o yenildiğimiz maç var ya hani, işte her o yenilgiden sonra bir şekilde yeniden umut tazeleyebilmektir..
hani yenilince ''inadına x takımı ulann'' diyenler vardır, beşiktaşlı olmak öyle birşey değil işte, oğluna kızan babalar gibi, ilk anda ''inadına g.tünüzü s.kim ulann'' deriz, sonradan gel ulan buraya eşşolueşşek diyip bağrımıza basarız ya, işte öyle bir şey beşiktaşlı olmak..
olmayan bilmez. muhteşem bir duygudur. en fazla saldırılan takım olduğundan gerçek büyüktür. tribün kültürüne sahip tek takımdır.
eskişehir'e yenildik ve hatta yenilmeyi hakkettik, rezil oynuyoruz. maç başlığına bir bakın ve onlaca bukalemunu-düşmanı görün. üst paragrafı anlamaya çalışın.
kaybedince de kazanınca da aşağı yukarı aynı tepkileri vermektir. genel olarak kaybedince kimsenin dünyası başına yıkılmaz, kazanınca da yer gök inlemez yani. bir denge, bir alışmışlık hakimdir. olgun muyuz neyiz.*
hep söylemişizdir sevinmek için sevmedik diye. bizimkisi siyah beyaz film gibi biraz. en sevdiğiniz film ve hani başrolde başkası oynar hep, biz figüran bile olsak yeter dersiniz. beşiktaşımızda hep bizi figüran eyledi bağlılığımız boyunca. ama biz ne yaptık ? sevinmesek de sevdik. sevmeye devam edeceğiz.
yine gülüp yine sinirden gözyaşlarımıza hakim olamayacaz, yine son dakika golü ile mağlup olacaz, bazen de son dakika golü ile belki üç puan alacaz belki tur atlayacaz. bu kalp spazmları var ya işte onu hep ama hep yaşayacaz. rakip takım taraftarları sarıp duracaklar yine, şöyle yenildiniz böyle fark yediniz diye, olsun varsın beşiktaşım zamanı gelince alasını gösterir onlara.* 'beşiktaşlı olmak' cümlesini okuduğum zaman bile bir gurur bir kibir yerleşiyor bünyeye. evet, herkese nasip olmaz beşiktaşlılık. biz beşiktaşlı olmadık, beşiktaşlı doğduk...
beşiktailılık sonradan değil doğuştandır, öylesine taraftar olmak değil yağmurda çamurda boğazın patlıyana kadar bağırmaktır. 3 yaşından beri stada gidiyorum ne kız arkadaş ne ana ne baba bu çok farklı bir sevgi. beşiktaş yenilince ağlamak, eskilerden birşeyler görünce gözlerinin dolması, tüylerinin diken diken olmasıdır beşiktaşlılık.
