geçmişten, nadide bir murat çelik vecizesi.
bu vecizeyi duyar duymaz önce değişimin getirdikleri ve götürdüklerini, çağa ayak uydurup/ uyduramamayı; sonra muhsin kanadıkırık ve ali nazik'i düşünüyorum. özellikle muhsin kanadıkırık'ı. o doğru bildiğini yapma dürtüsü fakat bir yandan da değişimin mutlak hızlılığı... yeni çağ sendromu, uyum istiyor öncelikle.
bu güzel vecizeye sahip tozlu raflarda kalmış albüm için:
(bkz: su düşleri)
