Kimsesiz gibi olmak. Her işimi kendim halletmem, ailemin sorunlarımı bile son dakikaya kadar bilmemeleri, üç yılda evime beş kere gelmemiş olmaları, kep törenime bile yalvar yakar gelmeleri.
Bir yaşlıdan "kızım senin ailen yok mu?" Sorusunu duymamla dağıldım be. Var dedim ama kaldırım taşlarına kadar yok diye bağırdı her şey.
Doğduğum yaşadığım ve hiç ayrılmadığını şehirden ayrılacak olmam. Sevinmelimiyim üzülmelimiyim bilmiyorum. Ama dert olduğu kesin. Gittiğim ortama alışabilirmiyim bilmiyorum. Peki ya ailem ne olacak. Onlara duyulan özlem. Bu en zoru. Of lan of.
