Kimsesiz gibi olmak. Her işimi kendim halletmem, ailemin sorunlarımı bile son dakikaya kadar bilmemeleri, üç yılda evime beş kere gelmemiş olmaları, kep törenime bile yalvar yakar gelmeleri.
Bir yaşlıdan "kızım senin ailen yok mu?" Sorusunu duymamla dağıldım be. Var dedim ama kaldırım taşlarına kadar yok diye bağırdı her şey.
elimden hiç bir şey gelmemesi.bazen yok olmak için çırpınıyorum ve daha sonra pembe bir mezarlıktan doğabileceğime inanıyorum.tanrı varmıdır?kimdir?nedir?derdi nedir?hergün sigarayla uyanıp her gün sigarasız uyumayı hayal etmek.
Doğduğum yaşadığım ve hiç ayrılmadığını şehirden ayrılacak olmam. Sevinmelimiyim üzülmelimiyim bilmiyorum. Ama dert olduğu kesin. Gittiğim ortama alışabilirmiyim bilmiyorum. Peki ya ailem ne olacak. Onlara duyulan özlem. Bu en zoru. Of lan of.
istemediğim bir bölümde savaş vermem artık yorulmuş olmam ve yurt dışına 2 yıldır kapağı tamamen atamamam. o desen zaten yeni aşklarda falan. çok dert var da değeri var mı bilmiyorum boşverelim erteleyelim kaçalım en iyisi.
Çok fazla zulüm var gezegende. Çok fazla aptallık ve cinayet var. Açlık var. Görmezden gelinme var. Öteki olma var. Ölüm yalnızca kendi başına gelince acısını anlayanların kirlettiği bir gezegen var. Buna dur diyememek kemiriyor.
Evet hayatımın her anını bu acı ile geçiremiyorum elbette ama derdin ne siye sorarsan budur. Kişisel meselelerim sikimde değil.
