kalabalıkların içinde yalnız kaldığınızda bu cümleyi söylersiniz apansız. varsınızdır, yaşıyorsunuz, yemek yiyor, tuvalete gidiyorsunuzdur, sevişiyorsunuzdur vs. vs. her şey bu kadar, insanlardan uzak kalmak isteyip kalamıyorsunuz, siz diğer insanların arasında ne olduğunuz bile belli değil. siz onlar gibi gülmeyen, siz onlar gibi ağlamayan insanlarsanız. güneş, hava, toprak, aşk sizin için nasıl yoksa; sizde aynı o biçimde yoksunuzdur. öldüğünüzde varlığınız anlaşılacak belki, üzüleni ağlayanı olacak; çok kişi konuşacak arkanızdan. anlayacaksınız gerçekten varlığınız yokluğunuzdan ibaret.
varlığının içini dolduramayan insanın, yokluğunu kimse farketmez.
özünde yokolduğunu düşünen insan, aslında yokluğu davet etmektedir.
olmayanı dahi vareden bir şuur, varlığın zirvesinde ikamet eder.
sonuçta gerçek kimin umrunda, önemli olan varolabilmek, yokluğun çölünde.
