etrafta bolca görülen bir kafa yapısının söze dönüşmüş halidir.
amerikadan, afrikaya, en gelişmiş ülkeden balta girmemiş bölgelere kadar dünyanın dört bir yanında türk okulları kurulmasını, tamamen gönüllü insanların oralara bin bir zorluk ile gidip eğitim vermesini, islamiyeti, türkleri, türkiyeyi, türkçeyi tanıtmasını hem manen hem madden destekleyen insanlar, bir hristiyan buraya gelip aynılarını yapmak istediğinde yeri yerinden oynatırlar.
"ülkemizdeki misyoner faliyetler" türünde kitaplar yazar, "misyonerleri ülkemizden kovalım" gibi kampanyalar başlatırlar.
kendilerinin yaptığı bir şeyi karşısındakilerin yapamamasını isterler.
muhafazakar da olsa demokratlık böyle davranmamayı gerektirir sanıyorum.
nasıl ki islamda tebliğ varsa bütün dinlerde de bu vardır. her dinin mensupları bunu kendi çapında yapar ve bunda bir yanlışlıkta yoktur. allah her insana akıl vermiş, fikir vermiş, özgür irade vermiş. hangi dine yöneleceği tamamen insanın kendi kararıdır bizi de zerre ilgilendirmez.
insanları güdülmesi gereken koyunlar olarak görüp başlarına çoban kesilmenin hiç bir anlamı yoktur.
bir zamanlar bosna'da yine bu tip bir okulun düzenlediği konserde hristiyan bir sırp çocuğun la ilahe illallah'ı çok da düzgün bir şekilde okumasını görerek duygulanan, delice alkışlayan insanların arasında bulunmuştum.
çok merak etmiştim acaba bu insanların çocukları st. michel'in düzenlediği bir konserde hallelujah'ı okusa yine aynı coşku ile alkışlayabilirler miydi?
hoşgörünün en yoğun olduğu söylenen bir dine mensup insanlar yapıyor üstelik bunu.
kendi inandığından başka hiç bir inancın yaşamasına izin vermeyen kesinlikle hastalıklı bir düşüncenin ürünüdür bu fikir.
