çocukluğumdan beri parklarda gördüğüm çocukların babalarına uzaktan bakarken kendimi sakinleştirmek adına benim de olaydı beni de sırtına alaydıyla son bulan ama asla sonu gelmeyen cümlem.
Hep nefret ettim parklarda. Oyuncakçılardan. Balkonlardan. Uçurtmalardan. Berberlerden. (babaları hatırlatan her ne varsa hep nefret ettim ben)
babası olmayan ve bunun özlemini duyan bir insan söylemidir...
-yazar katkısı-
varlığında "aman ya hep karışıyor rahat bırakmıyor" denip , ölümle karşılaşıp bizi bıraktığında "ahh keşke babam olaydı" diye sitem geçirildiği zaman da gelecektir..
bir yokluğunda yokluğunu hissetmek vardır babanın, batıcı ama endemik bir acıdır.
varken yokluğunu çekmek vardır bir de babanın. yakıcı anlaması zor ve nadirdir.
bir de varken varlığını bilememek vardır babanın ya, bunun gibisi yoktur işte. hiç babalık yapmamıştır sana, yanıbaşındadır ama canın çektiğinde bir akşam sana dondurma bile getirmemiş, üniversitede bir kez para bile göndermemiş, annenle aran bozulduğunda bir kez olsun ortamı idare etmemiş, bir kez bir ihtiyacın var mı diye sormamıştır. işte bu babayı sevmek de zordur, sevmemek de. çünkü öyle bir hattır ki bu babayı sevememek, ölse cenazesinde bir damla gözyaşı dökemeyeceğinin üzüntüsüyle utancı arasında, yırtıcı ve çok keskindir.
