ne yazık ki çocukların ağzından hiçbir zaman duyamayacağımız bir cümledir.
büyüklerdeki şiddet eğilimi, yeri geldiği zaman bir adama sopa atma kültürü, dayak atanın övülüp, dayak yiyenin "bir tane de sen vuramadın mı yazık be!" diye aşağılandığı toplumumuzun bu sakat değer yargıları içimize işlemiş. bir insanı dövebilmek, küçücük erkek çocukları için bir erdem, bir meziyet şeklinde algılanıyorsa şapkayı önümüze koyup düşünme vakti gelmiş demektir. babasının başka adamları dövmesini arzulayan bir çocuk topluma nasıl bir birey olarak katılacaktır siz düşünün.
"eğer tanışsaydılar benim babam eminim senin babanı çok severdi" diyebilen bir nesil yetişeceğine dair umudumu yitirmek üzereyim.
