önceki albümlerine nazaran sert soundlarının eksikliğini hissettiğimiz şebnem ferah albümüdür. yine de şebnem ferah bir markadır, refleks olarak sevmekteyiz şarkılarını.
o kadar "yapmış olmak için" yapılmış bir albüm ki kelimeler kifayetsiz. gitar sololarının nerede gireceğini bile daha ilk dinleyişte tahmin edebiliyorsunuz. sözler ve müzikler o kadar kasıntı ki benim gibi şebnem ferah hayranı bir insanı bile hayranlıktan çıkartmayı başardı albüm, helal olsun. nerede o yaratıcılık, o güzel besteler.. her şey bu kadar fabrikasyon olmak zorunda mıydı. neden hep aynı tarz aranjeler yapıyor şebnem ferah? o kadar uzun yıllardır bu piyasada ki kaybedecek neyi olabilir..
ilk başta hayal kırıklığı yaratıp insanı bunaltan fakat sonrasında dile dolanan şarkılarla dolu Şebnem Ferah albümü.
içlerinden Yalnız ve Eski güzeldir.
can kırıkları gibi masterpiece bir işten sonra pek yavan ve kekremsi bir tat veren şebnem ferah albümü. içinde serapmış, uçurtma, yalnız gibi dinlenmeye değer şarkılar vardır elbette.
he bir de mahalle şarkısının 3.50'sinde attığı çığlık.
