bazı sözlük yazarları için günlük bir rutin haline gelmiş replik.
bu cümleyi kullanmadan duramazlar. haklılardır çünkü sevilmeyecek hiçbir yanları yoktur. sevgi, güzellik, kusursuzluk gibi kavramlardan zerre kadar anlamayan bir takım kendiniz bilmez, evrimleşmemiş, medeniyetsiz ve sıradan insanın bir zahmet hayatı terketmelerini isterler.
böyle güzel, eşi benzeri olmayan, özenerek yaratılmış fevkalade kişileri sevmek yerine gidip çapulcunun yırtık çorabı değerindeki paçavra nesneleri, pardon kişileri severler. bu gibi insanlar zaten oksijen israfından başka bir şeye de yaramazlar ki nerde kaldı iyi erdemlerden anlasınlar.
ama bazen bu sevilmesi farz olan harika varlık, bu geri kalmış ilkel şeylere güzelliğin ve erdemin ne olduğunu öğretme zahmetine katlanma kararı almayı düşünebilir. böyle durumlarda o canlılara düşen tek şey, kendilerine bahşedilen "güzellikle tanışma şerefi" ni suistimal edecek kadar cüretkar olmalarıdır.
bazen sadece sevgi ihtiyacı ile kendi olmaktan vazgeçen insanlardan biriyken sadece okşanmak için erkeklerle yatıyorken yada kuru bir teşekkür için gereksiz işleri sırtlıyorken herkesi memnun etmeye çalışmakla geçiyorken ömrün ve bunları gelip bana anlatıyor ve o an seni ne kadar çok sevdiğimi umursamıyorken, aptal kadının kafasından beni sevmeyen ölsün demek geçer, ben seviyorum neden yetmiyor bilmem.
