bazı ergenlerin yaptığı cümlelerden biri. ama bazı teorilere göre de acayip fazla kötü olay yaşayınca ve depresyon denilen zihniyete girilince söylenen söz.
(bkz: 13-26 yaş arası)
Bir serzeniş.
Ama gerçek olmadığını düşündüğüm. Hayatta elbet seven birileri vardır. Hiç kimse sevmese bile insan kendini sevmez mi?
Kendini bile sevmeyen insan bir başkasını nasıl sevebilir?
Bir başkasını sevmeyen nasıl sevgi görmeyi isteyebilir?
Girdik mi kısır döngüye!
Kısa sürede kurtulunması gereken düşünce, insanın ruhunu kemirir.
Beni de kimse sevmiyor. Ailemin bile sevdiğinden şüpheliyim arayıp sormuyorlar evlatlığım mı diyorum bazen.bir tek sevdiğim adam var o seviyor sanırım. Yanlızım dostlarım yalnızım yalnız. Bu arada sevmediklerini anladığım yrr çevremde wn fazla üç beş kişi toplayabiliyorum. Kavgaya gitsem dayak yerim o insanlardan da o derce seviliyorum yani.
Insanlara olan sevgimi uzun süre önce kaybettiğim icin umrumda olmayan hissiyat. Sosyal hayatya sizi önemsiyormuş gibi davranıyorsam mutlaka bir çıkarım vardır. Yoksa o sefil varlığınız umrumda bile değil.
aklımda olan ama kaçtığım cümle. ama gerçekten nereye kadar kaçabilirsin bilinmez. sevilmiyorsun ulen diye kafan içinde yankı yapan bir düşüncedir aynı zamanda. dışarıya içindeki fırtınaları belli etmemek de zordur.
beni kimsenin sevip sevmemesi değil, sevdiklerimin sevmesi önemlidir, hatta onları sevmek için bile, onların beni sevmesi ön koşul değildir, diye düşündüren cümle.
beni sevmeyen bana düşmanlık yapmaya çalışan tiplerin varlığı, sadece ve sadece benim onları rahatsız eden, onlarda bulunmayan üstüm bir yanımı işaret edeceğinden mutlu bile edebilir.
