boston'da patlayan bombalarla ilgili karikatürlerimi çizerken, eşim bana şunu söyledi.'' orada maratona katılmış babasını bekleyen bir çocuk öldü. onu da unutma. bu konudaki karikatürünü yaparken hassas ve dikkatli ol.'' düşündüm. orada ölen insanlar için çok da üzülmediğimi farkettim. ne acı, insanlar ölüyor, parçalanıyor malesef ben buna çok da üzülmüyorum. evet, afganistan'da, filistin'de...çocuklar yanıyor, parçalanıyor. hem de her gün. hem de binlercesi. görüyorum ama kahrolmuyorum.
günlük hayatımı sürdürüyorum. insanlıktan çıkmışım demek ki. beni insanlıktan kim çıkardı? minik çocukların parçalanmasını kim kanıksattı?
net bir cevap verilemeyecek ama çok fazla cevabı akla getirebilecek sorudur.
şiddet, insanlık denen kavramın gelişimiyle aynı oranda büyüyor. insan olmanın getirilerinden biri şiddet, tüketmek, yıkım. hayvan güdülerimizde bu kavramlar yok iyi yok kötü yok, nötr iç güdüler var. bu durumda aslında şiddeti kanıksama ve eyleme geçirme durumu insanlıktan çıkmak değil bilakis insan olmanın sonuçlarından biri.
bir de işin gelişen teknolojiyle birlikte ortaya çıkan medya boyutu var. yazılı ya da görsel tüm sunumlarda şiddet pornografisine maruz kalıyoruz, daha çok kan daha çok kaos daha çok acı besliyor bu endüstriyi. dolayısıyla şiddet algımızda normalleşmeye başlıyor, duyarsızlaşıp kanıksıyoruz.
