Veda bile edemedim sana, edemeyeceğim de. Ufak çocuğu ölen bir anne gibiyim, aklımda hep aynı yaşta kalacaksın, nasıl yaşlanacağını, saçların beyazlayınca neye benzeyeceğini görmeyeceğim bile. Ve bunları görememek beni öylesine üzüyor.
Ne kıymetliymiş bir insanın zamanda değişimine, her anına tanık olmak. Buna asla sahip olmayacak olmanın göz yaşıyla ıslanan buruk tebessümüyüm şu an.
ravennadan böyle duygusal bir entry görmek garip. ben daha çok şey beklerdim. seni öldürürken gözlerinin gördüğü son şey üzerine çökmüş karanlık siluetim olacak ve bunu aklına kazı, beni güzel hatırla boğazından fışkıran kanlarla boyanmış yüzümü ve de nefes almaya çabalarken oluşan hırıltıları.
