haluk levent'e ait elfida adlı parçada geçen etkileyici bir cümle. üstünden uzun süre geçmesine rağmen etkisinden çıkılamayan bir durumun tekrar başlamasının eskisinden daha çok acıtacağı anlatılıyor bu istekte. uzaktan seyredilen eski sevgiliyle yahut omuzda iz bırakmış eski bir dostla birebir uyuşur. *
ben bakayım sana... fark etmeki bakışlarım hoyrat olsun .gamzelerinin çukuruna odaklanamaktan ürkmeyeyim . bilmezsin ki bilmede uyuyamadığımı geceleri. hatrımda hep dilinin dişlerinde gezmesini tekrarlayıp tekrarlayıp uyuyabildiğimi . sıkıldığında alnının kırısmasını gülümseyerek izlediğimi. önce kısarak sonrada inadına açarak gözlerini gülmeni .beni farketme ki en büyük şölenimden etme beni .
