Sevgi ve saygıyı giderek kaybettiğimiz bu günlerde bunun nedenini düşünmye başladım. insanların hayata ve gelecege dair kaygıları mı, bencilleşmeleri mi, yoksa tamamen vurdumduymazlıkları mı bu hale gelmelerini sağlıyor? Yoksa benim aklıma gelmeyen ama herhangi birinizin bildiği bir sebep var mı? (varsa benle paylaşmanızı dilerim)
Cezmi Ersöz bir satırında şöyle diyor; (bu arada düşünmeye başladım acaba Cezmi Ersöz benim ruh ikizim falan mı ? die, kendimi bu kadar yaşadığım bir başka yazar yok gibi..) SEVMEK SEVDiĞiMiZ KiŞiNiN HERŞEYiNi SEVMEKTiR, SEVMEK SEVDiĞiMiZ KiŞiNiN BÜTÜN YARALI GEÇMiŞiNi BÜTÜN ACISINI, BÜTÜN HASTALIKLARINI ÜSTLENMEKTiR. Dikkat ettiniz mi iyi yönlerden değil kötü yönlerden bahsediyor. Doğru, iyi olanı herkes sever, herkes üstlenir, önemli olan olumsuzlukları üstlenebilmektir.Kaçımız yapabiliyoruz bunu yada kaçımız yapmaya çabalıyoruz?
Sevgi denildiğinde yıllar önce okuduğum bir kitap geliyor ilk aklıma..ERiCH FROMM _ SEVME SANATI. Sevmeninde sanatı olur mu demeyin, hakkaten var. O kitabın başında PARACELSUS'un bir sözü vardı; Hiç bir şey bilmeyen hiç birşeyi sevemez, hiç birşey yapmayan hiç bir şey anlamaz, hiç birşey anlamayan değersizdir, Oysa; anlayan kişi aynı zamanda sever, farkına varır, görür. Ne kadar doğru bir söz
Yine aynı kitapta sevmenin almak değil vermek olduğuna değiniliyor, gerçekten sevdiğimiz kişilere hep bişileri verme telaşında oluruz, karşılık beklemeden veririrz, severiz. Herşeyin daha güzel olması için emek harcarız ve emek harcadığımız için sevgimiz daha yoğunlaşır. Diyorki aynı kitabın bir başka paragrafında; sevgi ikiye ayrılır, OLGUNLAŞMIŞ SEVGi; sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum.OLGUNLAŞMAMIŞ SEVGi; seni seviyorum çinkü sana ihtiyacım var .Kaçımız olgunlaşmış bi sevgi içiçindeyiz? kaçımız bencilce olgunlaşmamış sevgilerin peşindeyiz?
Çocuklarımız, onları koşulsuz severiz ama yinede hep bişiler bekleriz onlardan, ve istediğimiz şeyleri yapmadıklarında o sevgi öfkeye döner adeta. Hiç şunu düşünmeyiz, O'nun sağlığı yerinde olsunda, yanıbaşımda olsunda gerisi boş.Hırsla onları diğer çocuklarla kıyaslarız, onlardan elinden gelenin fazlasını isteriz. Oysa, onların bize , bizim sevgimize ihtiyaçarı vardır onlara verebileceğimiz en büyk hazinemizdir sevgimiz.
iki yazarda ne güzel anlatmış sevgiyi.Peki sorarım size bu yazıyı okurken kendinizi tartınız mı? Hanginiz karşılıksız sevebilenlerden, hanginiz hala sevgi ve saygıyı barındırabilenlerdensiniz? Neden bu kadar sevmeyi unutan insanlar olduk? Hanginiz benim sevgim koşulsuz sevgidir diyebiliyırsunuz? Hanginiz sevdikleriniz için; ne yaparsa yapsın, ne derse desin , ne kadar incitirse incitsin ama sonra gelip kanattığı yerleri öpsün, yeterki neden olduğu acımı dindirsin(Cezmi Ersöz) diyebilenlerdensiniz?
Lütfen, sevmeyi unutmayalım sevgi bizi insan yapan en önemli duygudur. Koşulsuz sevelim sevdiklerimizi, güzellikleriyle, çirkinlikleriyle..
