günlerim, gecelerim birbirine karışıp, bu aşk bilmecesini çözemezken ben sensizlik en ağır tutsaklık olduğu için,
beni azad et sevdiğim.
uçsuz bucaksız kırlarda kartal uçurmak benim hayalim.
varlık ile yokluk arasında köprü olup geçişi kolaylaştırmak varlığımın anlamı.
ama, öylesine kırılgan ve öylesine hassas bir denge üzerindeki şu yürek,
aşağı düşmekten korkuyorum.
ağ yok benim gezdiğim iplerin altında.
zemin buz gibi.
düştüğüm an paramparça olacağım.
ne benden bir eser kalacak geriye,
ne de sana olan sevgime ait tek bir duygu, düşünce.
azad et beni sevdiğim.
sensizliğin sessizliği sağır ederken kulaklarımı,
yalvarırm beni azad et.
bu aşk mahkemesinde kalemini yüreğime saplayıp kır,
ve kararını ver.
kararın; özgürlüğüm olsun. azadlığım olsun.
bıktım sensizliğin voltalarından.
ciğerlerim çürüdü, sensizliğin küf kokan koğuşlarında.
sol yanım yok oldu, sensizliğin demir parmaklıkları ardında.
sevdiceğe karşı söylenmiş olan bir ricadır. lakin konu derin olmalıdır böyle birşeyi söyleyebilmek için. çünkü kişi "sevdiğim" diyorsa demek ki seviyor.** peki niye azad edilmek istiyor. aklıma ilk olarak gelen türk filmi tarzında bir gerçeklik oluyor. başrollerde belli. olsa olsa hülya koçyiğit ve ediz hun kıvamında birileri söz konusu. hanım kızımız herhalde dermansız bir hastalığa tutulmuştur. hiç merak etmeyin o hastalığın adı da bellidir. "lösemi; yani kan kanseri" kanser olduğunu öğrenen kızımızda ediz hun kıvamındaki sevdiceğine gider ve "beni azad et sevdiğim" der. böylece her ne kadar istemesede sevdiceğinin onu kötü kaderiyle yalnız bırakmasını ister.
yoksa ne diye seven sevdiğinden azad edilmeyi ister ki? güzel olan sevdiğinde hapsolmak değil midir? a yoksa bu kız deli midir?**
