şöyle düşünelim. insanlar bir arada yaşıyor. bu noktada bencil olmanın mı paylaşımcı olmanın mı daha pragmatik olmasını düşünelim. klişeleşmiş olarak başlamak gerekirse kapitalist sistemin çocuklarıyız ona bağımlıyız. kapitalizm de metalar yani üretilenler toplanarak bir havuz oluşturur ve fırsat eşitliği ilkesi gereğince girişimci olan, risk alan bireyler bu havuzdan alabildiğince alırlar. bir nevi ya öl ya yaşa. çoğu insan statik durgun, yeteri kadar bir yaşamı tercih ederler buna ezilen kesim diyoruz. bencillik bir felsefedir, yabana atılacak bir konu değildir bencilliğin insan yaşamına kar getirdiğini söyleyen düşünürler mevcuttur. fakat bu insan doğasının bencilliğe yatkın olmasıyla alakalı bir durum.
güven bana diye bir yarışma var. beraber yarışsalar ve 100 bin lira kazansalar adam başı 50 bin lira alabilecekken bir tanesi açlık edip 15 binde alıp parayı gidiyor aslında 35 bin zararda. yinede paylaşımcı olmayı öğrenebilirse toplum, beraberce en iyi hayatı yaşamaya, diğerlerine saygı duymaya çalışırsa, dünyada şu an 800 milyon aç olmazdı belkide. insanlar açlıktan ölürken sözlükteki sığır yazarların uğraştıkları konuları görmek acı verici. insan layık olduğunu yaşıyor.
