bir devrime adını yazmış, solistin kendimi anlatan en iyi şarkılarımdan dediği, fısıldayarak söylediği herkesten kopuk bir ben kısmı tüyleri diken diken edip ve ardından giren elektro coşkusu ile kendinizi kaybetmenize sebebiyet veren kurban grubunun insanlar albümünden harika bir parça. (bkz: yine)
güneşin tam battığı yerdeyim, bir nevi sıfın noktası. burada ne aydınlık var nede karanlık güneş tam arkamda batıyor tam onu görmek için dönüyorum güneş arkamdan doğmuş.
tek görebildiğim gölge bir an kocaman, işte ben buyum yüzümde bir gülümseme gerçek olmadıgını bilsemde.
sonra güneşi yakalamak için dönuyorum arkamı tek görebildiğim gene bir gölge ama o kadar küçük ki, ben bu muyum içimde bir hüzün.
hangisi benim yada bunlardan biri ben miyim? kafa karıştıramıycak gibi değil en iyisi düşünmemek...
her yazarın sözlüğe girdiğinde mutlaka * baktığı sayfa.
toplam başlık ve toplam entry sayılarını göremeyince birden "çaylak mı oldum" ya da "silindim de benim mi haberim yok" gibi saçma soruların ışık hızıyla aklımdan gelip geçtiği, #3949086 no.lu entryi okuyunca "hee öle desene" diye içimin rahatladığı "bakmazsam olmaz" sayfası.
