içinize atıpta, üstünede bir ton çul çabut yığıp, etrafını sağlam duvarlarla ördüğünüz birilerine "aslında seni çok özledim. aslında gitme. aslında seviyorum seni. aslında mutluyum senle." diyemeyip, bunu gururnuza yediremeyip " tamam madem gidiyorsun, git öyleyse. ben böylede gayet mutluyum" dedikten sonra böyle inceden inceye içinizde beliren ve dudaklarınızdan dökülen hissiyattır. bir "ama" kalır hep içinizde. böyle ruhunuz derinlemesine döner eskiye. siz ne ona olan sevginize kaptırıp kendinizi, ne de gururunuzu geçip, "özledim ama ben seni" diyebilirsiniz. ne olmak ne olmamak olur bu. ne gitmek ne de kalmak. ne sevmek ne unutmak. ne yeniden başlamak ne de kaldığı yerden devam etmek olur. öyle sessiz, kırık ve dökük, biçare çıkar içinizde bastırıp durduğunuz o cümle: "ben özlemedim ki seni ama kedi özledi"
