her zaman bir yol vardır. ne sıkıntılar, ne utançlar yaşadım. aşk için de tarifsiz ızdıraplar çektim, hiç bitmeyecek zannettiğim korkunç günler-geceler geçirdim. o günler bile geride kaldı. evet acı bitmeyebilir ama azalır. mutlaka azalır... zamanla katlanma gücü de artar. doğru dayanak noktaları bulursan direnirsin, direnirsen daha güçlü olarak çıkarsın. küllerinden doğarsan bir daha yanmazsın.
ben burada ölüyorum aha şuracıkta. belki de kapının dışına varmadan. çıkmazlarımı bağlayacak br kök bulamıyorum. çıkacak bir kapı da yok aslında. bu karanlıkta esirgediğin gözlerinden ufacık bir ışık görsem belki de yolumun aydınlık olduğunu zannedeceğim.
böyle sürer bu gider. işte ben de yanmakla ölmekarasında gider gelirim.
