şımarık çocuk yetiştirme yöntemlerinde 1. sırada gelir. çocukluğunda gezip, tozamamış, istediğini yapamamış ebeveynlerin en büyük hatasıdır. aslında şefkatten ve iyi niyetten gelir ama iyi sonuçlar doğurmaz. tüm canlılar zorluklar neticesinde güçlü, düzgün ve kararlı olurlar. örneğin yabani keçiler dağda, zorluklar içinde yaşadığı için ehli keçiden daha dayanıklıdır.
şimdi bu düşüncede olan ebeveynler ise çocuklar acı çekmesin diye onlara siper olurlar. gelecek tüm sıkıntılara karşı kalkan olurlar. sırf çocuk incinmesin diye kendileri ezilir. çocuk da böylece rahata alışır. dünyadan uzak bir şekilde bir ütopyada yaşar. Anne baba iyilik yaptığını düşünür ama bu çocuk zayıf ve hayata karşı savunmasız olarak yetişir. kendi başına ayakta duramadığı için anne babasına dayanır. fakat onların çektiği sıkıntıları da görmediği için onları basamak olarak kullanır ve işi bitince terkeder. kıymet vermez, yaptıklarını önemsemez, ilgilenmez ve hatta düşman bile olur.
çocuğun sıkıntı çekmesi gerekiyor. aşı dediğimiz şey de ölü virüslerdir diye biliyorum. böylece vücut o virüsleri tanıyor ve bağışıklık kazanıyor. çocuklara ölü virüs nev'inden kaldırabileceği işler verilerek bağışıklık kazandırılmalı. yoksa kendine ve çevreye düşman bir parazit canlı yetiştirilmiş olacak. kendisi de işe yaramaz olduğunu düşünecek. zorluk çekmek iyidir, olgunlaştırır insanı.
bu mantaliteyle çocuğum yaşasın diye düşünürsün, yemezsin içmezsin biriktirirsin.
sonra çocuğun hayatını o biriktirdiğin koşullara göre düzenler, ne kadar biriktirirsen biriktir, normalleştirdiğin o yaşamla o birikimler o çocuğa yetmez. çünkü çocuk standartlarını buna göre oluşturur. standardı yukarı çektiğin kadar birikimi de yukarı çekmen gerekir. çıkmaz döngüye girer.
çocuğun yaşasın istiyorsan standartları normal seviyelerde tutup, günü geldiğine kendisine büyük bir birikim bırakman gerekir. yoksa ne bırakırsan bırak az bıraktı pezevenk diye küfür bile yersin.
ya da en doğrusu akışına bırak, herkes yaşasın. sen niye yaşamıyorsun amk. ölümlü dünya. bugün varsın yarın yoksun.
Hayatı öğrensin diye, kolundan tutup evladını meyhaneye götüren baba kadar absürt bir tavır. Bırak varlığı da yokluğu da seninle öğrensin. Yokluğa sabretmeyen Çile çekmeyen insan pişmez ve olgunlaşamaz. Yoksa insan kıymeti öğrenemez.
