oyunculukları mükemmel, senaryosu mükemmel, laura verlinden ablamızın tüm tatlılığıyla boy gösterdiği, belçika-hollanda ortak yapımı çok sağlam bir film. film sizi içine daha en baştan alıyor bir daha da bırakmıyor zaten. bizim kankaya okulda yapılanları görünce insanlığımdan utandım ne yalan söyleyeyim. film sonunda intikamımızı almanın sevinciyle suratımda anlamsız bir gülümseme vardı. işte film bu kadar da etkisinde bırakıyor.
filmin yönetmeni Nic Balthazar'ın intihar eden otistilk bir gencin ailesi ile görüşmesi sonucu yazdığı kitaptan senaryolaştırıp, çektiği ilk filmi.
--spoiler--
Kendisi gibi ismi de bir kelime oyunu olan "Ben X", Flamanca'da "ben bir hiçim" anlamına gelen "ik ben niks" deyiminin internet argosundaki karşılığı.
--spoiler--
çocukluğundan beri diğerlerinden farklı olduğu için gittiği tüm okullarda horlanıp alay konusu olan, doktorlar dahil hiçkimsenin kendisini otizm teşhisi koymaktan öte anlayamadığı, anlamaya çalışanların da yardım edemediği ben'in frp dünyasında dış dünyadakinin aksine çok başarılı olması ve zamanla tüm dış dünyadaki zalimlere karşı frp'deki şifacısının yardımıyla son oyununda zaferi kazanmasını anlatan, çok etkileyici bir film. gerek otistik bir insanın tüm duyularının nasıl aşırı duyarlı olduğunun bir frp oyununun efektleri gibi gösterilmesi, bir otistiğin ya da dışarıdaki dünyaya yabancı birinin algı kapısından birebir anlatılması empatiyi gerçek kılmakta ve seyircinin ben gibilerin gözüyle dünyaya bir süre de olsa bakmasını, farklılığı görmesini ve zalimliği hissetmesini sağlamakta. ben aslında sorunlu bir insan değil, aksine çok zeki ve duyarlı ama sıradan olmadığı için sözde toplum tarafından hor görülmekte ve bunu yıllarca bir ermiş edasıyla sineye çekmekte. ta ki son oyununu oynayana kadar ki bu iki perdelik oyunun ilk perdesinde ölerek tüm zalimleri ve izleyicileri cenaze törenine getirmekte, ikinci yani son perdesinde onların sefilliğini gözler önüne sererek arkasından gelen bir ışıkla dirilerek zaferini kazanmaktadır.
filmde isa vurgusu bir çok yerde yapılmış, ben de kendini isa ile özdeşleştirmekte, onu anlamayanlar tarafından çarmağa gerilmekte, intihar ederek sonra dirilmekte.
hayatı boyunca;
--spoiler--
anlatması çok zor. kendimi anlatması çok zor. fakat asla yalan söylemedim. her söylediğim doğruydu hiçbir şey söylemediğim zamanlarda bile.
--spoiler--
diyen ben.
dirildikten sonra; yalan söylemeyi ve sahtekarlığı hayatında ilk defa denediğini söyler. ve bir zamanların hiç'i ben x bize şu felsefik soruyu sorar?
--spoiler--
Hiçlik, Ölmeden Yok Olmak Mıdır, Yoksa Yok Olmadan Ölmek Mi?
--spoiler--
ben olmadan ölmek yerine, ölmeden yok olmayı seçmiştir. zalimlerin dünyasından yok olmuş,kendi dünyasında, hissetmeyi bir atı okşarken öğrendiği yeni dünyasında kendi olmuş ve yaşamayı seçmiştir hem de tüm ''normal'lere canlı yayında insanlık dersi vererek.
filmin senaryosu, kurgusu, görüntü yönetmeni, efektleri, müzikleri, oyunculukları gerçekten etkileyici. en çok da ben'i canlandıran, hatta yaşayan ve bize yaşatan baş rol oyuncusu Greg Timmermans'ın performansı muhteşem. çoğu oscar almıştan kat be kat iyi.
izlerken insanın içinde çeşitli duygular, - öfke, kızgınlık, sevgi, şefkat - uyandıran, bitiminde insanı müziği, pastoral huzuru ve ben'in kendi olduğu dünyadaki mutluluğuyla sarmalayan yıllarca eskimeyecek çok güzel ve etkileyici bir film.
Her film gibi bulunduğunuz psikolojiye hitap eden bir film.iletişimsizliğin hadsafası işlenmiş.Gerçek dünya düzeninde kendine yer edinemeyen Ben kendi kimliğinin arayışını oyun dünyasında sürdürür.Bunun sebebi gerçek dünyanın içinde bulunan her bireyi olağanlaştırmasıdır,monotonlaştırmasıdır,tekdüzeleştirmesidir.Ben sağlık problemlerinin de sebebiyle bu düzenin içerisinde kendisine yer bulamaz.
seyretmeme vesile olan arkadaşıma tekrar tekrar şükretmemi sağlayan filmdir. oyunculukları ve kurgusu ile soru işaretlerini bıraktığı yerler açısından çok başarılıydı. hayatımda izlediğim en sağlam 10 hatta 5 yapıttan biri.
oyun manyaklarına hayatla oyunu birleştirme sahneleri çok tanıdık gelecektir.
(bkz: fm ile gerçek hayatın karışması)
empati kurmak için izlenilecek bir film.
klass adlı bir diğer kardeşi olan filmdir. ama klass daha amatör ve daha serttir. yani ben daha çok etkilenmiştim. estonya'daki bir okul'da bir çocuğa ve onu korumaya çalışan başka bir çocuğa diğer öğrenciler tarafından uygulanan şiddeti ve bunun vardığı noktayı anlatan çok sert bir filmdir. bu filmi sevdiyseniz onu da izleyin!
filmde öncelikle izleyicinin ana karaktere acıması, onun haline üzülmesi sağlanır daha sonra kahramanımızın şaşırtıcı intikamıyla izleyici karaktere hayran kalır. film boyunca kendimizi ve çevremizi sorgular dururuz. Sanal ortamda efsaneleşen bir insanın gerçek hayatta karşılaştığı güçlükler karşısındaki acizliğini ve çaresizliğini etkileyici bir oyunculukla greg timmermans seyirciye sunar. filmin sonu tahmin edilebilir olsa da yine de etkileyicidir.
çok etkileyici bir filmdir. otistiklerin bizimkinden ne kadar farklı bir dünyası olduğunu gözler önüne sürmektedir bu film. kimi zaman sınıfta yapılan orospu çocukluklarına kızarsınız, küplere binersiniz, kimi zaman ailesini suçlarsınız normal çocukların okuduğu yere otistik çocuğun gönderilmesi dahiliğini yaptıkları için.
filmde en sevdiğim 2 sahne var biri filmin en sonundaki atlı sahne, hani kızı hayal dünyasında yarattığını anladığımız sahne (hayal dünyasında yarattığı derken yanlış anlaşılmasın tam olarak hayal değil. tren istasyonundan sonraki sahneler hayal. çocuk kızla bilgisayardan oyun oynamakta. "ben" de bu oyunda müthiş. çılgın atıyo yani. hatta kız bunla buluşmak için buraya bile gelir ama tren istasyonunda kızın karşısına çıkamaz ben. utanır. zaten ben'in telefonunda kızın videosu vardı yanlış hatırlamıyorsam) ve diğeri ise kilisedeki videonun ekranda gösterilmesi sahnesiydi ki izlediği en efsane sahnelerdendir...
ama bana filmde mantıksız gelen şeyler de var. mesela sınıfta bir kız vardı sınıftaki diğer orospu ve orospu çocuklarına benzemeyen. ben'in yanına bile gitmemesi anlamsız olmuş. mesela konuşmasa bile elini omzuna koyabilirdi(sonuçta çocuk otistik olduğundan konuşamayabilir) malum iğrenç olaydan sonra. çok zoom yapılmasına rağmen ana karakter olarak da gösterilmedi sonraki sahnelerde. diğeri de sınıftaki kızların da bu iğrençliğe destek olmaları ki böyle bir şeyin gerçek hayatta olabileceğini sanmıyorum, kızların duygusal olmaları yani acıma duyguları kuvvetli olmaları sebebiyle. yani arada çıkan psikopatları saymazsak.
ayrıca Greg Timmermans (ben) film'De adeta döktürüyor.
yavaş bir temposu olsa da finali, özellikle de kilise sahnesi kaçırılmayacak türden.
not : bu filmin yeniden çevirimi olacakmış amerikan yapımı olarak.
internet cafelerde konaklayan knight online manyaklarını bir üst düzeye taşıyacak bir tek şey vardır: otizm. işte bu filmde her şey son noktasına kadar taşınmaktadır: çocuk otistiktir, buralarda knight online olayına çok kaptıran çocukları yaş odunla dövme adeti maalesef belçika'da yoktur, çalışmamayı seçseniz de gelecek garantidir falan... böyle bir durumda kendini frp karakteri sanan bir çocuk olmamı? tabii ki olur. bu kombinasyonu yakalayıp film yapmaktır işte önemli olan...
film, gerçek hayatta bir otistik olan "ben" in archlord adlı oyunda guclu ve saygı duyulan bir oyuncu olmasini ve oyun ile gerçek hayat arasında ilişki kurma çabalarını, kendini asagılayan insanları utandırışını konu alıyor.gectigimiz gunlerde cnbce de yayinlandigini gordugumde de çok sasirdim, zaman zaman kendinizi baskalarının yerine koymanız gerektigini de hatırlatan film bunyeyi farkli dusuncelere sevkedebiliyor.
ulan eşşek kadar herife acıyıp gel yavrum dediğim film. ağlamaklı olup da sınıf arkadaşlarına* saydırmak da cabası. insanı titretip kendine getiriyor doğrusu. sonuçta güzel bir film yapmışlar.
