belki de bu topraklarda yaşamış en eşsiz edebi karakter olan attila ilhan'ın, gene eşi benzeri olmayan cinayet saati şiirinde geçen bir itiraftır.
resmen baştan sona küfrolan bu şiiri, bu sözle bitiriyor üstadımız. son düzlük ise şu şekilde oluyor;
sarhoştum, kasımpaşa'daydım
vapuru onlar vurdu, ben vurmadım
cinayeti kör bir kayıkçı gördü
ben vursam, kendimi vuracaktım
bir cinnet anını andırsa da bir sancıyı, körüksüz ve alabildiğine koyu bir sancıyı işaret eder aslında. aksi halde vapurun bıçaklanması mümkün olur muydu hem?
