Karanlıkla süzülüyor içime yıkım.
dur diyorum yıkılıyorum.
uçurumları başucuma koyuyorum sonra,
okşuyorum saçlarını rüzgarda,
sıcak ılık bir koku siniyor yüreğime,
gitme diyorum gitme düşüyorum.
sonra beni soruyorlar bana.
tanımıyorum diyorum daha hiç karşılaşmadık.
aynı çizgide bilge susu mu dinliyorlar ben sustukça.
yazık bir çığlığın doğuşu gibi ölüyorlar.
önce bir bir, sonra hepsi,
sonra mı? bir ben kalıyorum bir de yalnızlık,
uçurumlar, yıkımlar, ben ve yalnızlık.
zikzaklar çiziyorum hayatın gerçeklerinde,
sadece yalnızlık elimde tutabildiğim,
ben ve yalnızlık hep aynı çizgideyiz,
yürüyoruz karartılara doğru...
ben ve yalnızlık hep arıyoruz
mükemmelsizliğin içindeki mükemmeli...
kızlara güven olmaz demişti o. ama çok sevmiştim ben onu, oysa bana aldırmadan seçmişti yalnızlığını. sonra da terketti beni. şimdi o yalnızlığını da terketmiş öyle duydum. hiç kimsede hiçbir şeyde tutunamazdı zaten. ikizler burcuydu, o bile hiç emin olamadı aslında kendinden. ama ben o beni terkettiğinden beri terketmedim yalnızlığımı. akrep burcuyum ben de ve yavaş yavaş öldürüyorum kendimi kendi zehrimle.
