istemiyorum sahip olunan geniş zamanları. kırgın değilim tepkiliyim hayata, ancak bu şekilde ayaktayım. ne diğer insanların yaptığı gibi yeşillikler huzur dolduruyor içimi, ne de anlamsız yüzler... her şey boş, herkes saçma sapan boğuluyor kendi cehennemlerinde. başka görüyorum,başka duyuyorum; kimsenin cesaret edemeyeceği kadar başka...
geceler sanki daha çok istiyor beni, karanlıkları seven bir insanım. küskünüm herkesten çok kendime, nefret ettiğim herkesten çok kendimim aslında. bütün mutluluk tablolarından nefret ediyorum, biliyorum gülünecek kadar güzel değil dünya... kayıtsız kalmak yapılan tüm maymunluklara, söylenilen salakça teselli sözlerine... savaşmak, durmadan hayatla savaşmak. tek yapabildiğim bu!
eskiler yeniler tam bir karmaşa, çok saçma. bütün gülen insanları tek kurşunla öldürme isteği, dertsiz tasasız... imana gel diye çağrı yapan insanların insanlıktan çıkmış birer zavallı olduklarını görmek. doktara giden fakire, doktorun bal, yağ, kaymak ye diyecek kadar şuursuz olması. hayatlarını şana, gezmeye, eğlenceye bağlamış insanların pişkin pişkin hiç usanmadan gülmesi. medeni insan olmayı karıştırmış bazı zavallıların sizi zorla güldürmesi, neymiş efendim her insan gördüğünde pişmiş kelle gibi sırıtacakmışsın. daha nice salaklıklar ve salaklıklar...
beni itiyorlar ben onları ittiğim için. gerçekler farklı, gözler farklı, düşünceler farklı... ne olurdu onların beyni gibi düşünen bir beynim olsaydı, ne olurdu hayat gerçekten usanmadan gülünecek kadar güzel olsaydı? benim gibi insanlara deli gözüyle bakıyorlar, ama deli değilim, sadece huzursuzum ben!
