Ben sokak çocuğuyum.
Her gün yanımdan geçip giderken siz,
Fark etmediniz ne ara önlüğümden sıyrıldığımı.
Elime mendil alıp
Size satmaya çalıştığımı.
Ailem yolladı beni sokağa
Ya da para kazanmam gerektiği için
Ben seçtim sokakları.
Siz rahatlatmak için vicdanlarınızı
Üç beş kuruş verip aldınız sattıklarımı.
Para vardı sokakta, evdekilere iyi geldi.
Gördüm ki okula gerek yokmuş para kazanmak için.
Sokaklarda vicdanı rahatsız çok insan vardı nasılsa.
Orada zaman geçirdikçe kendime bir çevre oluşturdum
Benim gibi diğerleri ve daha kötüleri.
Zamanla ailemden de koptum
Beni olduğum gibi kabul eden çevremin içine daldım.
Beraber uyuduk sokaklarda.
Beraber üşüdük.
Üşümemizi unutmak için tiner aldık, unuttuk.
Bazen para kazanamıyorduk,
O zaman karnımız açlıktan midemize yapışıyordu.
Açlığımızı unutmak için tiner aldık, unuttuk.
Sonra madde bağımlısı olduk.
Para olmayınca tiner de alamadık
Bu kez sıkıntılarımızı unutturacak tesellimiz de kalmadı.
Çaldık, başkasının olana el uzattık
Çünkü artık bağımlıydık.
Kendimizi kaybetmiştik.
Siz bizi kaybetmiştiniz.
Geleceğinizden birkaç ışığı daha.
Hala üç beş kuruş verip vicdanını rahatlatmaya çalışan sizler
Bana para değil, gelecek verin eğer verebiliyorsanız.
Daha fazla erimeden, bu dünyadan silinip gitmeden.
Bana gelecek verin, gelecek.
şu dört direkli köprünün altında
açmışım gözlerimi
sahipsiz
rüzgar sarmış kundağımı
yağmurla beslenmişim
adımı insanlar koymuş
benden habersiz
benimsemişim
serseri derler, hırsız derler
.... derler, anlamam da
alınmam da
hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda
marka satmadım
gökyüzü yorganım oldu hep
dirseğim yastık
alışkınım; kara, yağmura, soğuğa
üşümem
sıcak dokunur bana
özlemem, hiç tanımadığım hisleri
istemem varlığını bilmediğim şeyleri
kıskanmam hiç kimseyi
özenmem
halbuki bilmez kimse
kendilerinden şanslı olduğumu
daha özgür
ve daha zengin
şu deniz herkesten çok benimdir
arkasındaki orman da
bütün sokaklar benimdir herkesten çok
her simitçi biraz bana çalışır
aslında her çocuktan daha çocuğum
canım hiç sıkılmaz buralarda
en sevdiğim oyundur
köşe kapmaca
yalnız da değilimdir
yüzlerce kardeşim var
benim gibi, bana benzer
kimse ayırt edemez bizi
birbirimizden
geceleri toplanmaya başlarız
el ayak çekildikten sonra
konuşuruz, güleriz, dertleşiriz
biraz farklı olsa da
herkes kadar biz de umut besleriz
hayallerimiz de vardır
ayın dolaştığı yerlerde
herkes kadar okumuşluğum da vardır
her tip insandan bir harf öğrendim
insanları en iyi ben tanırım
okuldan, öğretmenden anlamam ama
bu sokakların mektebini bitirdim
bana lazım olanı öğrendim
herkes kadar insanım da galiba
herkes kadar ben de bazen ağlarım
kafam da var, kalbim de
severim de, düşünürüm de
yalnız ben sokak çocuğuyum
sokaklarda yaşamak tek suçum
bir gün ben de gideceğim buralardan
herkes gibi
yalnız biraz sessizce
kimseler anlamadan
cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek
belki
belediye kaldıracak gürültüsüzce
ağlayanlar olmayacak başucumda
bir hayırsever uğramazsa geçerken
mezarım da çorak kalacak sonunda
benim gibi
içimizden kimin gittiği
fark edilmeden
biri alacaktır yerimi
vakit geçmeden
evet, ben sokak çocuğuyum
bu sokaklarda ne ilk
ne de sonuncuyum
