insanları eleştirirken de ölçülü olmak lazım. Orta okuldan (askeri rüştiye) itibaren bu vatan için gerektiğinde seve seve canınızı vereceksiniz siz bu ülke için harcanabilirsiniz (expendables) diye feda kültürü ile yetişen bir askerin askerlerine bu ülke için size ölmeyi emrediyorum demesi askeri taktik açısından kabul edilebilir bir durum. Askeri tarihte takviye güçler gelene kadar dayanamadiklari için stratejik konumları dusmana karşı kaybettiği icin top yekun yenilen ne ordular var. Oysa savasta bir çatışmayı kaybetsenizde asıl olan savaşı kazanmak olduğu için onuru ile ölmeyi bilen bir ordunuz varsa işte o zaman yenilmez oluyorsunuz.
Adam vatan topraklarını kurtaran bir ordunun komutanıydı hala çamur atmaya çalışanlar var ne yazık ki. Dönüp bi' teşekkür etsen de adama olan boş nefretini silsen çok güzel olacak kardeşim.
"meydanlara inin, direnin polis bir şey yapamıyor kıçımızı kurtarın" şeklinde update olmuş mustafa kemal atatürk'ün önemli emri. eee komutandan komutana fark var biri at sırtında ordusuna hükmeder, diğeri telefonun kamerasından halkına kıçımızı kurtarın diye yalvarır.
öyle yorumlar var ki, sanki, facetime dan böyle bir diyalog geçmiş gibi. cephede kurulmuş bir diyalog. hala algılamamakta direnen acaba nasıl ibneliğe yorabilirim bunu diyenler sosyal troll olmalı.
Çanakkale savaşı sırasında Atatürk tarafından verilen efsane emirdir. çok basite indirgenmiştir fakat asıl can alıcı noktası emri alan alan askerlerin bu emri yerine getirmesidir. Yani komutanınız size ölmenizi emrediyor ve siz gözünüzü bile kırpmadan emri yerine getiriyorsunuz. Çanakkale savaşının kazanılma sebebi sırf bu örnekle dahi açıklanabilir.
ancak müslüman türk askerinin yerine getireceği emir.
böyle bir emir verildi mi verilmedi mi o kısmı geçiyorum. o emrin verildiğin var sayarsak, o emri yerine getiren askerde mangal gibi yürek ve iman olması gerekir, zira ölüm gibi bir konuda inançsız hiç bir asker o emre uymaz. acaba o askerleri kim yetiştirdi, o askerler nasıl böyle emre itaatte tereddüt etmedi, söyleyin çapulcular, diliniz varmıyor mu, ben söyleyim, onları yetiştiren "osmanlı insanıydı".
şimdi aynı durumda, başka bir komutan ölmeyi emretse, gezi parkını ateşe veren elinde bira şişeli, dinsiz donsuz çapulcu o emre uyar mı? yoksa onların hor gördükleri, cahil dedikleri anadolu insanı mı o emre uyar. uzun saçlı küpeli hele de ateist züppenin "ölüm" kelimesi bile, altına kaçırtmaya yeterli olur.
şimdi o klavyeyi yavaşça yere bırak, internet ortamında ölümlü şehitli muhabbet üzerinden kemalizm dinini satmaktan vazgeç çapulcu kardeş.
atamızın çanakkale de ölmemesinin bazı beyinsizlere battığı anlaşılıyor. yeteri kadar acıtmış olmalı ki aradan bunca zaman geçti hala havlıyorlar. vurulması kendilerini mutlu edecekse, bilsinler ki trablusgarp'ta bir gözünü kaybetti, çanakkale'de şarapnel isabet etti, ölümden döndü.
atam bu emrini kısmen düşmüş olan kocaçimen platosunun düşmanın eline geçen kısmına yapacağı saldırı öncesi vermişti. kocaçimen düşseydi gelibolu düşer, savaş biterdi. düşman takviye almadan süratle üzerine gidilmesi gerekiyordu ki böyle bir saldırıda klasik mevzi alma, nişan alma, ateş etme gibi eylemlere yer yoktur. doğrudan düşman tüfeklerinin üzerine saldırılır, ölüm neredeyse kaçınılmazdır.
asıl dikkat edilmesi gereken, daha bir kaç yıl önce balkan savaşı'nda topunu, tüfeğini bırakıp darmadağın olan askerle, kocaçimen'de düşmanın üzerine aslanlar gibi atılan askerin aynı asker olmasıdır. asker başta güvenebileceği bir komutan gördü mü değil silahını bırakmak, cephanesi kalmasa bile savaşır, "öl" dense bile "baş üstüne" der. aynen conkbayırı'nda ve kocaçimen'de olduğu gibi.
bugün başına çuval geçirilen askere, konsoloslukta basılan özel harekat polisine "teslim ol" emri veren teslimiyetçi zihniyetin atamızı anlamasını beklemiyoruz.
ey hainler, sizin selefleriniz de haindi. siz bir tarafsınız, biz diğer taraf. asla anlaşamayız, uzlaşamayız... öyle bir isteğimiz de yok.
ve onların torunları metrobüslerde koyun,gavur kapısında köpek,namus kapısında fuckbudy,şeref yolunda bit yavrusu,ellerinde iphone uyuyakaldılar bu vatana. şehitlere ve o güzel komutanın ruhları şad olsun.
ketum biriyimdir öyle her durumda gözyaşı dökemem. fakat; mustafa kemal çanakkale cephesini şöyle izah ediyor.
biz kişilerin kahramanlık sahneleriyle ilgilenmiyoruz. yalnız size bomba sırtı hadisesini anlatmadan geçemeyeceğim. karşılıklı siperler arasındaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak...
''birinci siperdekiler, hiç biri kurtulamamacasına kamile düşüyor. ikinciler onların yerine geçiyor. fakat ne kadar gıptaya şayan bir soğukkanlılık ve tevekkül biliyor musunuz? öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor, hiç ufak bir korku ve endişe göstermiyor. sarsılmak yok. okumak bilenler ellerinde kuranı kerim, cennet'e girmeye hazırlanıyorlar. bilmeyenler kelime i şahadet getirerek yürüyorlar. bu türk askerindeki ruh kudretini gösteren hayrete değer ve tebrike yaraşır bir misaldir. emin olmalısınız ki çanakkale muharebesi'ni kazanan bu yüksek ruhtur''.
liman von sanders da şöyle diyor;
''çoğu yarı çıplak, yarı açtılar. haftada bir öğün kemikli bir parça et verilebiliyordu. nebat yağında haşlanmış buğday kırığı yiyorlar, sıhhi vasıflardan mahrum su içiyorlar, taş üzerinde yatıyorlar, güneşe, fırtınalara, soğuğa, yağmura karşı korunmamış siperlerde, çamur ve toz içinde günler geçiriyorlar. fakat dünyanın bütün vasıta ve imkanlarına sahip düşmanlarını buldukları zaman aslanlar gibi dövüşüyorlardı. bu ne gösterişsiz, nümayişsiz bir yurt sevgisiydi. arkalarında fakir bir vatan toprağı duran bu insanlar savaş boyunca birer kahramandılar. ölüme gülerek giden başka bir millet yoktur. bu hasletleri sebebiyleydir ki hürriyetlerini en ağır bedelle ödüyorlar, esaret bilmiyorlardı''.
bu devirde bize de aynı emri verecek lider bulunamadığından yurdumuz terörist millet vekilleri ile kuşatılmış.
yargının yolu kesilmiş yasama engellenmiş asker hapse tıkılmıştır türklüğümüz atalarımız ezilmektedir.
ama bugün bunları yapanların sonsuza kadar iktidarda kalmayacağı gün gibi ortadadır intikam soğuk yenen bir yemek.
o gün ben böyle klavye başında oturmayacağım. ölmek umrumda mı değil.
