''aslında, bu söz nasıl çaresiz durumlarda kaldığımızn göstergesidir ''
çünkü; ''geldikleri gibi giderler dedikten sonra'' bunu dışında gerçekten devletsiz kalınmıştır ve anarşist durumlardan doğan yeni bir devrim gerekmektedir aslında!..
tüm bunlar bunun göstergesidir ''bir anlamda da hep birlikte öleceğimizn''
çünkü; mustafa kemal'de idam cezası aldı ve zaten mustafa kemal'e sahip çıkan tüm şehitlerimize sahip çıkar!..
bu mu büyük emir! sorarım size nedir kahramanlık? kahramanlık; kaçan 3 5 tane askeri geri yollamak mı yoksa orda ölmek midir? çanakkaleyi bilmeyip sallayan kardeşler okuyun varsa bir destan bi kişinin değil dedelerimizindir.
bu emrin nutuk yazılırken afaki olarak sonradan türetilmiş olması kuvvetle ihtimaldir. yoksa bu emri veren kişi, lozan görüşmelerinde "askerimizin gücü yetmez, askeri geri çekin" diyerek bir tümenlik türk ordusunu geri çekip musul-kerkük hattını iki taburluk ingilize terketmezdi.
allahın adını alarak ya da şehadet mertebesinden bahsederek göndermiyor askelerini...
Onlardan saklamıyor kendilerindençok daha büyük ve donanımlı bir orduyla savaşacaklarını...
onlardan saklamıyor tuzak ve yem olacaklarını...
onlara açıkça o tepede duracak ve cehennemi yaşayıp yaşatın emrini veriyor...
Asker sonuna kadar duracağı için öleceğini açıkça söyleyen bu komutanını dinlyor mu? Sonuna kadar dinliyor..
ve boşuna ölmüyor o asker orada çünkü biliyor ki zafer ancak bu şekilde olacak.
şüphe etmiyor çünkü sizin bizim gibi kulaktan dolma bilgilerle tanımıyor onu, çadırındaki ışığının sönmediğini ve kararlılığını bizzat görerek sonuna kadar inanıyor komutanına...
Ve destanı böyle yazıyor....
Bu destanı bu ülkeyi ona mason diyen itler yazmadı....
asker de emre uymuş ve 57. Alay tamamen şehid olmuştur. bir tek komutan kurtulmuş, ne ilginç.
uydurma olduğunu sanıyorum. tüm asker öldüğüne göre rivayet kimden, kaynak nerede?
bazı gerçekler:
atatürk 57. alay komutanı değil, 19. fırka (tümen) komutanı idi.
emrinde 10'dan fazla alay bulunmaktaydı.
bunlardan yalnızca 57. alay'ın tamamının şehit düşmüştür.
atatürk, bu çatışmalarda yeri gelmiş en ön saflarda bulunmuştur. bu çatışmalarda yara da almıştır.
ancak, bir kumandanın en önde saldırıp şehit düşmesi hiçbir askeri mantığa sığmaz.
hz. muhammed de bizzat katıldığı savaşların hiçbirinde en ön saflarda düşmanla çarpışmamıştır.
sanırsın burada atatürk'e "niye kendisi de ölmedi yeaaa" diye zırlayanların hepsi harp okulu mezunu, kurmay eğitimi almış zatlar.
bu devirde bize de aynı emri verecek lider bulunamadığından yurdumuz terörist millet vekilleri ile kuşatılmış.
yargının yolu kesilmiş yasama engellenmiş asker hapse tıkılmıştır türklüğümüz atalarımız ezilmektedir.
ama bugün bunları yapanların sonsuza kadar iktidarda kalmayacağı gün gibi ortadadır intikam soğuk yenen bir yemek.
o gün ben böyle klavye başında oturmayacağım. ölmek umrumda mı değil.
ketum biriyimdir öyle her durumda gözyaşı dökemem. fakat; mustafa kemal çanakkale cephesini şöyle izah ediyor.
biz kişilerin kahramanlık sahneleriyle ilgilenmiyoruz. yalnız size bomba sırtı hadisesini anlatmadan geçemeyeceğim. karşılıklı siperler arasındaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak...
''birinci siperdekiler, hiç biri kurtulamamacasına kamile düşüyor. ikinciler onların yerine geçiyor. fakat ne kadar gıptaya şayan bir soğukkanlılık ve tevekkül biliyor musunuz? öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor, hiç ufak bir korku ve endişe göstermiyor. sarsılmak yok. okumak bilenler ellerinde kuranı kerim, cennet'e girmeye hazırlanıyorlar. bilmeyenler kelime i şahadet getirerek yürüyorlar. bu türk askerindeki ruh kudretini gösteren hayrete değer ve tebrike yaraşır bir misaldir. emin olmalısınız ki çanakkale muharebesi'ni kazanan bu yüksek ruhtur''.
liman von sanders da şöyle diyor;
''çoğu yarı çıplak, yarı açtılar. haftada bir öğün kemikli bir parça et verilebiliyordu. nebat yağında haşlanmış buğday kırığı yiyorlar, sıhhi vasıflardan mahrum su içiyorlar, taş üzerinde yatıyorlar, güneşe, fırtınalara, soğuğa, yağmura karşı korunmamış siperlerde, çamur ve toz içinde günler geçiriyorlar. fakat dünyanın bütün vasıta ve imkanlarına sahip düşmanlarını buldukları zaman aslanlar gibi dövüşüyorlardı. bu ne gösterişsiz, nümayişsiz bir yurt sevgisiydi. arkalarında fakir bir vatan toprağı duran bu insanlar savaş boyunca birer kahramandılar. ölüme gülerek giden başka bir millet yoktur. bu hasletleri sebebiyleydir ki hürriyetlerini en ağır bedelle ödüyorlar, esaret bilmiyorlardı''.
ve onların torunları metrobüslerde koyun,gavur kapısında köpek,namus kapısında fuckbudy,şeref yolunda bit yavrusu,ellerinde iphone uyuyakaldılar bu vatana. şehitlere ve o güzel komutanın ruhları şad olsun.
atamızın çanakkale de ölmemesinin bazı beyinsizlere battığı anlaşılıyor. yeteri kadar acıtmış olmalı ki aradan bunca zaman geçti hala havlıyorlar. vurulması kendilerini mutlu edecekse, bilsinler ki trablusgarp'ta bir gözünü kaybetti, çanakkale'de şarapnel isabet etti, ölümden döndü.
atam bu emrini kısmen düşmüş olan kocaçimen platosunun düşmanın eline geçen kısmına yapacağı saldırı öncesi vermişti. kocaçimen düşseydi gelibolu düşer, savaş biterdi. düşman takviye almadan süratle üzerine gidilmesi gerekiyordu ki böyle bir saldırıda klasik mevzi alma, nişan alma, ateş etme gibi eylemlere yer yoktur. doğrudan düşman tüfeklerinin üzerine saldırılır, ölüm neredeyse kaçınılmazdır.
asıl dikkat edilmesi gereken, daha bir kaç yıl önce balkan savaşı'nda topunu, tüfeğini bırakıp darmadağın olan askerle, kocaçimen'de düşmanın üzerine aslanlar gibi atılan askerin aynı asker olmasıdır. asker başta güvenebileceği bir komutan gördü mü değil silahını bırakmak, cephanesi kalmasa bile savaşır, "öl" dense bile "baş üstüne" der. aynen conkbayırı'nda ve kocaçimen'de olduğu gibi.
bugün başına çuval geçirilen askere, konsoloslukta basılan özel harekat polisine "teslim ol" emri veren teslimiyetçi zihniyetin atamızı anlamasını beklemiyoruz.
ey hainler, sizin selefleriniz de haindi. siz bir tarafsınız, biz diğer taraf. asla anlaşamayız, uzlaşamayız... öyle bir isteğimiz de yok.
