william shakespeare'in julius sezar oyununda beni mest eden markus antonyus'un söylediği replik. tiradin tamami söyledir;
dostlar, yurttaşlar, romalilar;
ben sezarı övmeye değil gömmeye geldim.
insanın ettiği kötülük yaşar ardından,
iyilikleriyse toprağa girer kemikleriyle.
bırakın, öyle olsun sezar için de.
soylu brutus muhteris dedi sezar için:
öyle idiyse, ağır bir suç bu,
ve sezar bütün ağırlığıyla ödedi suçunu.
burada brutus ve ötekilerinin izniyle
çünkü brutus şerefli bir insandır,
ötekiler de öyle, hep şerefli insanlardır)
konuşmaya geldim sezarın cenazesinde.
dostumdu; vefalı ve dürüsttü bana karsı;
ama brutus muhterisdi diyor:
brutus şerefli bir insandır.
sezar nice esirler getirdi roma'ya,
fidyeleriyle devlet hazineleri doldu:
bundan ötürü mü muhteris göründü sezar?
fakirler ağlayınca gözleri yaşarırdı;
bir muhteris daha katı yürekli olsa gerek,
ama brutus muhterisdi diyor,
brutusse şerefli bir insandır.
geçen bayram hepiniz gördünüz,
krallık tacını üç kez sundum ona,
üçünde de almadı. ihtiras denir mi buna?
ama brutus muhterisdi, diyor;
brutusse şerefli bir insandır, şüphesiz.
ben brutus'e karşı konuşmuyorum, hayır;
bildiğim kadarını söylüyorum yalnız.
hep sevdiniz onu bir zamanlar,
boşuna da değildi, elbet sevginiz;
sonra ne oldu da yanmıyorsunuz ölümüne?
ey düşünce, yırtıcı hayvanlar arasına kaçmışsın;
insanlar yitirmiş akıllarını. bağışlayın beni;
yüreğim şurada şimdi, sezarın tabutunda:
konuşamam dönünceye kadar bana.
