böyle insanlara kapıyı açamıyorum ama için için “acaba?” diye düşünürken onlar kapının önünde seni ne kadar sevdiklerini anlatıp duruyorlar.. hem soğukta kalmalarına için el vermiyor hem aklımdaki acabalar rahat vermiyor..
kapıyı açıyorsun, koşarak sana sarılmasını beklediğin, koşarak koltuğa kuruluyor ve sana kapıyı neden açtığını sorgulatıyor.. sözleri, hareketleri, niyetleri ve amaçları bir olan insan kalmadı sanırım..
senin neye ihtiyacın olduğunu bildikleri anda bunu kendi çıkarları doğrultusunda kullanmayacak insan da kalmadı..
