bazen sevginin sadece sahip olmaktan, yanyana bulanabilmekten ibaret olmadığını anlatır.
korkuyordum, bugün bir kez daha aynı şeyden korkuyordum.karanlıktı gece, ses seda yoktu, kuşlar bile uyuyordu artık, bir ben bir de ıssızlık, yani her şey aynıydı ve ben yine korkuyordum.
önce birden gözlerimi ellerimle kapadım, sonra yavaşca açtım, içim rahatladı biraz derken yine geldi aynı korku, kalksam koşsam karanlığın içine doğru dedim, yok belli takip edecekti beni korkum.durdum, kaldım odanın bir köşesinde öylece, bir yerlere birazcık sabit bakamıyordum bile, korkum aklıma gelecek diye. kalktım volta attım dar odada kırk yıllık mahkumlar gibi, geçmedi.Bir bardak su içtim, kurumuştu dudaklarım, ağzım, kalbim, su kuruluğu aldı ama korku kaldı.
sonra hafif bir meltem yeli esti yarı açık pencereden içeri,aradı ve beni buldu büzülerek kaldığım odanın köşesinde, rahatlamıştım sanki, hafifce okşadı saçlarımı, tanıdıktı bu serin huzur, sen kadar tanıdıktı ve gözlerimi kapadı sanki yavaşca elleriyle, dizinde uyumak gibi rahattı.
ve ben bir kez daha sensizliğe alışmaktan deli gibi korkarken uyudum, yine senin serinliğinde..
