bi kız var. herhangi bi kız değil ama. ona geçen gün bi şey söylemek istedim. çok güzel ama.
cümlenin başıydı bu işte. buydu tam. ona ne kadar değer verdiğimi anlaması için bi şey söylemem lazımdı. benden çok önemli bi şey saklamıştı çünkü. onun için neler yapabileceğimi bilmeden. onu önemsemediğimi sanmıştı.
çok kötü hissettim kendimi. ona dedim ki öfkeli bi şekilde, gözlerindeki lekelere bakarak, "ben
senin için dünyanın yarısının yakar, diğer yarısına da o yananları izlettiririm."
her yer takma diş kokar. ölü beden kokar. hıçkırık kokar. ölenler mi daha kötüdür diri diri
yananlar mı kimse bilmez. bütün dünyanın amına koyulur. alev alev koşan ayakların ortasında ben seni ararım. başsız kalmış vücutlardan sarkan bi kolu tutar, senin için bileklerini çıt çıt diye kırarım. herkes ölür. yaşayan ölen herkes. bi tek sen ve ben kalırız ölülerin arasında. öylece susar,
yananlarını izleyenlere bakarak birbirimize gülümseriz. sen kendinkini bırakıp benim ekmek arası köftemden ısırdığın zaman ki gibi gülümsersin, benim gülümsemem hiç bişeye benzemez, ilk kez orda kullanılmıştır. yaparım bunun senin için. vicdanım hiç sızlamaz. minik bi kız çocuğunun babasını gözünün önünde yakıp annesini izlettirirken, ben senin bakışındaki çoban huzurunu düşlerim.
