Tüm seslerin ve sessizliğimin rahminde, kaybetmekten korkarak sevdim "Elma" yı... Önce kokusunu sevdim.
Sonra, dilimin kalbime en yakın köşesindeki mayhoş tadını ve dişimin kovuğunda sakladığım çekirdeğini bile sevdim.
"Elma" nın çekirdeğinde sevdim, "Elma" yı...
Korkma! Ben seni sevmedim, "Elma" yı sevdim...
Bir tohum çatlattım o minicik çekirdeğin içinde, kokusu o yeşil "Elma" ya benzeyen. Değişmeyecek bir özlem bıraktım sonra; yetiştirdiğim, büyüttüğüm yerde ve o özlem büyüdükçe, öykünsün istedim "Elma" ya...
Yaşadığı tek keder, içimdeki yolcuya uzak düşmek olsun da istedim. Ben büyük büyük sevdikçe, küçülsün "Elma"...
istedim, bunların hepsini istedim. Yalan yok!
Korkma! Ben seni sevmedim, "Elma" yı sevdim...
"Elma" beni sevsin istemedim. Nazım Üstat bile istememiş bunu, ben kim oluyorum ki! Ben "Elma" yı kendim için sevdim, sevmenin o buruk tadını parmak uçlarımda hissetmek ve sildikçe alın yazımdan, yeniden aynı çizginin çıkmasını, her aynaya bakışımda tebessümle izledim.
Kalbimdeki düğümleri her çözüşümde, "Elma" nın çırpınarak özgür kalışını da izledim. Aşk denli çoktu bende "Elma", her ısırışımda yeniden çoğalışını da izledim.
Korkma! Ben seni sevmedim, "Elma" yı sevdim...
Bir "Elma"nın ardına düşmüş dediler bana. Ben "Elma"nın ardına düşmedim, onu kalbime düşürdüm. Her kestiğim dilimi sürgün oldu bana.
Belki de bu acımasız "Elma" tutsaklığımı sevdim.
Onu kesecek bir bıçak bulamadım henüz, kalbimi denedim ama taşlaşmıştı "Elma", ben o taş halini bile sevdim. Kaçışlarını sevdim ve her kaçışında bana geri dönüşündeki çaresizliğini de... Ben "Elma" yı sevdim! Dilimde tadı kalacak son "Elma" olmasını sevdim belki de...
Korkma! Ben seni sevmedim, "Elma" yı sevdim...
Hep ya da hiç diye şartlandırmadım kendimi. "Elma" sadece, heplik ve hiçlik kavramlarımın, durmayan bir döngüsü oldu içimde. Hiçlik sınırları vardı onun, dokundum korkusuzca ama ne geçebildim o kapıdan, ne de özlemini yok edebildim yaşadıkça.
Şimdi mutluyum. Hiç dokunulmamış bir "Elma" var içimde, tertemiz kokusunda kaybolduğum. Onun kulağına bir "sol" anahtarı bıraktım. Kendini ne zaman hazır hissederse onu kullanıp bana gelebilmesi için. "La" notası da sesim gibi çınlayacak kulaklarında ama onun "do" su benim kalbimde, ritmik bir şekilde atıyor onunla...
O benim; kendi kavgasında kaybolmuş, kaşları çatık Elma(m) içindeki depremin yıkıntılarından kurtulamayan ve gururla kalbinde sus kalan mağrur Elma(m)...
Ben "Elma"yı sevdim, belki de 'Hiçbir "Elma" bu denli sevilmedi' denilsin diye...
