Cemal süreyayı bırak da ben sana kızdım. Hatta küstüm belki, bilemedim şimdi.
Seni üzmekten korkuyorum ne yalan kelime.
Seni sevmiyorum ki ben demenin başka türlü Türkçesi. Başka dilde söylenişi. Seni sevmiyorum aynı dilde, başka türlü nasıl söylenir ki.
Bazı kelimeler, ne kadar kibar da söylense olmuyor işte değil mi?
Oysa bir karşılık beklenmiyor ki insan her zaman. Yani demem o ki, Nazım Hikmet ne güzel söylüyor; sen elmayı seviyorsun diye, elmanın da seni sevmesi şart mı?.
Yani demem o ki insan sevdiğini üzmez ki.
Birine, omzuna yaslanacak kadar güvenmek ne zor değil mi? Nelerden geçiriyor insan kendisini o ana gelene kadar. Nelere ikna ediyor, nelerin hesabını veriyor kafasında.
O an ne güzel, huzurlu, masum, sıcak... Ve hayatın o can sıkan koşuşturmasından öylesine uzak.
Hiçbir uyuşturucu, bünyenizde böylesi bir sarhoşluk yaratmayacak bir daha oysa ve bazı anları güzel kılanın bir daha hiç yaşanmayacak olması olduğunu anlayacak insan, vakti gelince.
Ben mesela, Cemal Süreya ile beşiktaşta sahilinde bir çay bahçesinde oturmalıydım şu anda aslında.
Yanına kadar koştuktan sonra, bir adım daha atamayacaksan eğer; oraya kadar sakın koşma. Sana değil, bekleyene yazık olur. demeliydi Süreya.
Sigarasını yakmalıydım.
Çayımdan bir yudum alıp sonra ona şöyle demeliydim.
