ben ruhi bey nasılım

'overrated' nedir diye sorulduğunda verilmesi gereken cevaptır.

Ars Poetica (Archibald MacLeish)

Somut ve suskun olmalı şiir
Değirmi bir meyve misali,

Eski madalyonlar nasılsa başparmağa
Ahraz olmalı o denli,

Yosun tutmuş denizliğin
Rakorla aşınmış taşlarınca sessiz –

Sözsüz olmalı şiir
Kuşların uçuşu misali.

Zamanda durgun olmalı şiir
Yükselirken ay,

Ayrılmalı, salıverirken ay
Dal dal geceyle dolaşık ağaçları,

Kış yaprakları ardındaki ay misali
Hatıra hatıra bırakırken zihni –

Zamanda durgun olmalı şiir
Yükselirken ay.

Bunların eşiti olmalı şiir:
Gerçeği değil.

işte kederin bütün tarihi:
Boş bir methal ve isfendan yaprağı.

işte aşk:
Yatık çimenler ve deniz üstünde iki ışık –

Kastetmemeli şiir
Fakat olmalı.

Archibald MacLeish (1892-1982, ABD)
Çeviren: ismail Haydar Aksoy

kral şiir kitabı ismidir.

Bekler mi beni
Her yanı, ama her yanı çocuklar gibi gülümseyen
Bir sürü yaz gününün içinde
Acaba bekler mi ?

Ölecek gibi duruyorsunuz bayım. Mezar taşınıza ne yazalım?

Bahsettiğim karakter için

(bkz: ruhi mücerret)

karşı sanat merkezinde dün gece gittiğim, edip cansever şiirinden uyarlama monolog tiyatro oyunudur. büyükşehir yalnızlığını en iyi tasvir eden yapıtlardan biridir. özellikle benim gibi mehmet pişkin'in intiharından etkilenen bireyler için etkisi yadsınamazdır.
herkese tavsiye ederim.

söylesek, yeniden mi söylesek şimdi de
ben uzun yolları hiç sevmem
doğacak bir çocuk gibi beklemeli anılar
ansızın doğmalı, ansızın ölmeli saniyelerde.

uğur polatın oyununu da izlemek isterdik. istanbullular bazen çok şanslı. bazen.

Tam olarak ruh halim.

--spoiler--

gelsem gelsem bir solgunluktan gelirim 
kızgın bir sardunyanın üstelik üvey çocuğu 
pembe pembe azarlanırım 
o ölür ben azarlanırım 
kocaman bir konakta uzarım kısalırım 
ellerim tırnaklarım 
yeni kırpılmış bir koyun derisi gibi pespembe 
ve sıcak 
gözlerim, gözlerim benim 
denizi ilk defa gören bir çocuğun 
birdenbire yaşlanması neyse.

--spoiler--

istanbul devlet tiyatrosunda yıllar önce severek izlediği hatta ikinci defa da gittiğim, edip cansever şiirinden uyarlama tiyatro oyunu. uğur polat vardı başrolünde.

Edip Cansever'in ders niteliğindeki olağanüstü şiiridir. insanın kendini kötü hissettiği anda okunduğu takdirde bir müddet ortamı daha da karanlığa boğar daha sonra da-şiir bittiğinde- sizi aydınlığa sürükler.

edip cansever'in yabancılaşmayı en iyi anlattığı şiirlerinden biridir. çağrılmayan yakup'un içindeki o yabancılık duygusu şiirin ta başında kendini gösterir:

Ben, yani Yusuf, Yusuf mu dedim? Hayır, Yakup
Bazen karıştırıyorum”

"ben ruhi bey nasılım" isimli şiirde de yukarıdakine benzer bir kısım vardır:

“Baktım ki, ben Ruhi Bey
Nasıl olan Ruhi Bey
Daha nasılım”

"Nasıl olan ruhi bey" kısmı elbette sarsıcı ama çağrılmayan yakup ve bu şiirle ilgili olarak ilk etapta birey ve onun uyumsuzluğu, ardından da yabancılaşması kendini hemen hissettirir. Kendi kendine "nasılım" diye soran biri bir yanıyla da kendini "şeyleştirme" durumunun içine sokar ve kendi kendinin nesnesi haline gelir. Öznesi, yüklemi ve nesnesi aynı olan bir cümledir bu artık.

Niye ölmemeli öyleyse
Yaşamak mutlu bir devinimse.

kitaptan alıntılar için; http://aylakmadame.blogsp...-naslm-edip-cansever.html

" ve her şey dönüştü işte
kahverengi bir çarşambadan
sapsarı bir cumartesiye.
ansızın bir rüzgar çıktı demin
çölde yanıt arayan yalancı bir rüzgar
kolalı bir örtü gibi acıtıyor yüzümü
yakıyor gözkapaklarımı da
toplayıp getiriyor anılarımı bir bir
uzun yolları hiç sevmeyen anılarımı.

(kaç türlü girilirdi anılardan içeri?)"

güzün kasımpatı'na nazire yazın yazpatı'nı elinde tutan edip cansever'in nehir şiiri. çevresi yaz; ruhu güz ruhi bey'in 'ne zamanın içinde ne de zamanın dışında, yekpare geniş bir anın, parçalanmaz akışında' yaşanmışlık akışıyla soluyan duyarlılığının ; halet-i ruhiyesinin şiiri...

--spoiler--
Ve yıllar ve günler ve saatler ayarlandı
Caddeler, işhanları kahveler ayarlandı
Meyhaneler, genelevler
Pasajlar, dar sokaklar, geçitler
Soğuk biralar ayarlandı, soğuk her şey
Ve bütün ilişkiler
Birden yerini aldı.

Ve her şey yetişti gene
Sarı bir çarşambadan
Kahverengi bir cumartesiye.
--spoiler--

insanın ruhunu dört mevsimden süzüp; yine de güzel bir yaz ikindisinin özlem dolu kokusunu duyuran şiir...

--spoiler--
Markiz''e uğradım, dört mevsimden süzülmüş bir konyak içtim
Düzeltip arada bir bıyıklarımı
Uçları hafifçe ıslak
Bir ara pencere camında kendime baktım
Baktım ki, ben Ruhi Bey
Nasıl olan Ruhi Bey
Daha nasılım.

Oradan Galatasaray''a kadar yürüdüm
Bir kadının pembe beyaz teni dağılıp uçuşarak
Gezindi ortalıkta bir süre
Ve durdum
Durdum bu güzel yaz ikindisinden çıkıp
Bambaşka bir sonbahar sabahını giyinceye kadar Nasılım.
--spoiler--

ezel sayesinde tanıştığım muhteşem şiir. az önce (#14520085)deki ilk linkte ramiz dayının çatışma sahnesindeki o müzik ile kafamda o kadar özleştiki bu şiir, yeniden bir tiyatro sahnesine konulsa tuncel kurtiz ve bu soundtrack ile hayat bulsa nasıl olur diye kafamda senaryolar kuruyorum.

ezel sayesinde tanıştığım muhteşem şiir. tabi orada ismi ben ramiz dayı idi. edip cansever'i anlamak için tekrar tekrar okunmalı ayrıca.

'saklamışım anlaşılan
odasında yapayalnız doğuran bir kadının
dışa vurmak istemediği
ya da pek gereksinmediği
o iniltiyi andıran
duyurulmayan her şeyi.'

(bkz: #12811617)

şiirden anlamıyorum ama bu şiiri anlıyorum. bu yüzden tek sevdiğim en sevdiğim şiir.

"...
1

gördün mü hiç suyun yanmasını tuzda
gördüm ben bu yaşam boyu iniltiyi
büyük bahçelerin küçük içinde
saksılardan birinde
gördüm de
uyurken uyandırılmış gibi
beni bir sardunya büyüttü belki.

o ben ki
bir kadında bir çocuk hayaleti mi
bir çocukta bir kadın hayaleti mi
yalnızca bir hayalet mi yoksa.

ne peki
yere dökülen bir un sessizliği mi
göğe bırakılmış bir balon sessizliği mi
işini bitirmiş bir org tamircisinin
tuşlardan birine dokunacakkenki
dikkati ve tedirginliği mi.

bekler mi beni
her yanı, ama her yanı çocuklar gibi gülümseyen
bir sürü yaz gününün içinde
acaba bekler mi beni
uykularım, o sonsuz uykularım
yanmış bir limonluktaki
- ve limonlar ki her gün bir yaprak ayininde
sesini hiç eksiltmeyen -
ama bilmez miyim ben
bilmez miyim hiç
böyle sığ hayallerle oyalanmak yerine
kısacık bir zaman olmalıydı elimde
turfanda meyva gibi bir zaman
yollar yollar kateden tadı ve ekşiliği
geçerek erguvanların dönemecinden
leylakların dörtyol ağzından
yapıştırıncaya dek beni dudaklarına
acının dudaklarına ve geçmişin
bir yaban gülü yaprağı gibi beni
ama ne gezer.

korkmuyorum artık solmaktan
solmaktan ve solgunluktan
gelmişim nerelerden böyle
kurumuş bir dere yatağı gibi
ya da pek kurumamış da
baygın, hasta ya da cançekişen
çırparaktan yüzgeçlerimi dip sularında
ya da yer tahtaları, muşamba, örtük perdelerin kasvetini
yorgun düşerek taşımaktan
ve ne çıkar ayırmasam kendimi
suların büyük içkilere kavuştuğu koylardan.

koylardan
kapsayan o sevimsiz, o küçük aşkları da
eskiyen turunçlar gibi ilk rengini pek aratmayan
ayırmasam kendimi
diyorum ayırmasam
köhnemiş bir geminin -izine pek rastlanılmayan-
içindeki bir yolcudan da, değerli taşlarla dolu cepleri
cepleri yüreği cepleri
ayırmasam da ben
kim görürdü o yolcuyu, yani kim farkederdi beni
sıradan acılardır çünkü bütün ilgileri toplayan
oysa sıkıntıyı buruşuk bir iç çamaşırı gibi saklayan
bu kımıltısız gövde
görülmemiştir ki hiç görülsün şimdi
görülmediği gibi gündoğumundan havalanan kuşların
ya da bir oda kapısını açtığınız zaman
o müşiş öğle sıcağında
pencerenin önünde örgü ören birinin
- örgü mü, bir çay bardağını başka başka tutan ellerin becerikliliği mi-
görülmediği gibi
ama var mıydı sanki görülmek isteyen
var mıydı bir şeyler bekleyen yüreğimin eskittiklerinden.

2

ve her şey hızla yetişti sonra
sarı bir günün kahverengi yarınına.

yıkılmış bir ağacın üstünde yıllarca oturdum da
gözleri avına benzeyen bir avcıydım sanki
ağaç da çürümüş zaten
kazımış, oymuş bir yerlerinden gelip geçen onu
ağaç mı, içi yıllarla dolu bir kutu mu
çözmek için mi acaba içlerindeki bir gizi
-gizi mi, bir giz gereksinmesini mi-
yoklamışlar orasından burasından
kim bilir.

ama sessizlikten başka ne bulmuşlar
önemsiz bir iki anıdanbaşka
ya insan kılığında ya da bir dekor taşkınlığında
sorarım ne bulmuşlar
çoktan yeni bir umuda dönüşmüştür onlar da
anılar.

oysa bambaşka şeyler olmalıydı ağaçta
kazılmış, oyulmuş yerlerinde ağacın
buruk mayhoş, daha çok da bir zehir tadındaki
bir şeyler olmalıydı. ve sanki
yıllar var ki saklamışım orda ben

saklamışım anlaşılan
odasında yapayalnız doğuran bir kadının
dışa vurmak istemediği
ya da pek gereksinmediği
o iniltiyi andıran
duyurulmayan her şeyi.

3

ve her şey dönüştü işte
kahverengi bir çarşambadan
sapsarı bir cumartesiye.

ansızın bir rüzgar çıktı demin
çölde yanıt arayan alaycı bir rüzgar
kolalı bir örtü gibi acıtıyor yüzümü
yakıyor gözkapaklarımı da
toplayıp getiriyor anılarımı bir bir
uzun yolları hiç sevmeyen anılarımı.

(kaç türlü girilirdi anılardan içeri?
1 - işte bir zambağın özsuyunun içilişi gibi
2 - süt emer gibi bir memeden
bütün renklerin ve bütün kokuların bir anda bilinişi
3 - dibini kazıyor alanlar: dünyanın iç çekişi.)

(ansak mı anmasak mı
yeri mi şimdi değil mi
bir tren yolculuğunda ve her yerde
her şeyin ya da hiçbir şeyin hiç mi hiç çekilmezliğini
bir hafta tatilini, bir öğle vaktini, belki bir pazartesiyi
saatler iyi
adamlar gülüyorlarsa iyi, gülmüyorlarsa gene iyi
ve bütün yolcuların dalgın
koparıp koparıp bir şeyler yediklerini
görünüşte kararsız
görünüşte üzgün, endişeli
görsek mi acaba, görmesek mi
açıp da kapalı gözlerini arada
şöyle bir görünümü tek bir solukta
yalandan, inatla içine çekenleri
ya da bir köprüden geçerken, bir tünele girerken
belirtip yüzlerinde çok görmüşlüğün izlerini
bir tilki çevikliğiyle, acele
katarak yolculuğa hiç yoktan bir gizemliliği
bilmem ki, görmesek mi
durunca tren bir istasyonda
dudakları çatlamış, ateşli, hasta bir istasyonda
dünyanın bütün elma satıcılarına bakıp
bakıp da her şeyi ilk defa tanıyormuş gibi
uzanıp pencerelerden sarkık gerdanlarıyla
tutarak parmaklarıyla yalancı
ve ucuzundan bir kolyeyi
acaba görmesek mi
bir treni ve dünyada tren olan her şeyi.

ansak mı anmasak mı acaba
yeri mi şimdi, değil mi
sırasını bekleyen bir kadının, hasta
gereğinden fazla abartılmış yüzünü
besbelli iğrenirdiniz
çevirirdiniz gözlerinizi yer tahtalarına
bir duvar saatine ya da kapıya
telefona bakardınız, tırnaklarını incelerdiniz uzun uzun
kısaca
kaçınmak isterdiniz o yüzden -ama bitmedi-
gördünüz, görüverdiniz bir daha
sıyrılmış acılardan ansızın
sevecen, durgun, sade
o yüzü
belki de, orda, acele
karar verdiniz
bir anneniz olsun isterdiniz böyle
ve belki sarılıp öpmek isterdiniz onu
her neyse...

söylesek, yeniden mi söylesek şimdi de
ben uzun yolları hiç sevmem
doğacak bir çocuk gibi beklemeli anılar
ansızın doğmalı, ansızın ölmeli saniyelerde.)

4

bırakıp gidiyor anılarımı rüzgar
denize bırakılmış çöpler gibi
yol kenarlarında birikmiş gereksiz eşyalar gibi
geri veriyor ve çekip gidiyor usulca.

bulanık bir havuzun yanında buluyorum kendimi
bakımsız, taşları kırık bir havuzun yanında
içinden koyu yeşil bir çocuğun baktığı
çürümeye yüz tutmuş yaprak renginde
ağlaması yağmurlu bir sundurmaya benzeyen
kırık iskemleleri, çatlamış mermer masasıyla
yağmurlu bir sundurmaya
ve pencerelerde belli belirsiz bir kadın
pencerelerde ve her yanda.

bir çocukta bir kadın hayaleti mi
bir kadında bir çocuk hayaleti mi
yalnızca bir hayalet mi yoksa.

(nerdeyim
kelebeklerden dokunuşlar alan bir yaprak gibi inceyim
para bozduranların az çok bildiği
adres soranların gene bildiği
bir sokakta bir aşağı bir yukarı
saatlerce dolaşanların hemen hemen bildiği
amansız bir güceniğim.)

geri getiriyor bunları rüzgar
geri getiriyor anılması kırmızı bir konağı da
iniltili, hasta bir konağı da
çatısında baykuşların tünediği
birtakım iplerin düğümlendiği tahtaboşlarda
ve bütün konuşmaların tek bir cümlede toplanıp
suskunluğu bir anıt gibi yükselttiği
bir konağı ve konağın olanca görkemini
geri getiriyor rüzgar.

(konaksa yandı çoktan
tertemiz bir asfalt ezip geçti onu
iyi biliyorum tertemiz bir asfalt
ezip geçti onu
kırmızı bir konak mezarı gölgesi bırakarak.)

ve yıllar ve günler ve saatler ayarlandı
caddeler, işhanları kahveler ayarlandı
meyhaneler, genelevler
pasajlar, dar sokaklar, geçitler
soğuk biralar ayarlandı, soğuk her şey
ve bütün ilişkiler
birden yerini aldı.

ve her şey yetişti gene
sarı bir çarşambadan
kahverengi bir cumartesiye.

5

ben ruhi bey, nasıl olan ruhi bey
nasılım
bir yaz ikindisinden çıktım geldim
diyelim bir pazartesiydi, biraz da şöyle geldim
kapıyı iyice kapadım
- kapadım mı, evet, kapadım -
çitlenbik ağacının altından geçtim
frenk üzümlerinden bir iki salkım kopardım
dişlerimle sıyırdım
sardunya renginde ve sardunya tadında idiler
biri fotoğrafımı çekiyorkenki gibi durdum
azıcık gülümsedim
ve dünya bana gülümsedi
çakılların üstünden yürüdüm
yürüdüm ki, bir sese benziyordum sanki
yüzyıllarca önce kırılmış bir kemik sesi
iyice duydum
çıkarken bahçe kapısını açık bıraktım
- çok yüksekti. deniz dibi renginde ve demirdendi. üstünde aslan başı
kabartmalar vardı. iki yanında çok yüksek iki duvar uzar giderdi.
dışardan çam ğaçları görünürdü. bir kırbaç gibi görünürdü. ve
ağaçların üstünde kırbaç kılıflarına benzeyen ve evlatlıkların mavi
pazen giysilerini andıran kalınlaşmış bir gökyüzü dururdu -
on sekiz on beş trenine yetiştim
geniş kadife koltuğa oturdum
puromu yaktım - iki kibrit harcadım -
akşam gazetelerinde pek bir şey yoktu
haydarpaşa'ya kadar bulmaca çözdüm
iskelede saçları çok iyi taranmış bir kız bana baktı
bakışından tedirgin oldum
giyimsizdi, boyasızdı, bakımsızdı
vapurla karaköy'e geçtim
tokatlı'ya uğradım
köprüden aldığım fransız dergilerini karıştırdım
kirazla bir kadeh rakı içtim
çıkarken boy aynasında kendime baktım
oldukça yakışıklıydım
gömleğim temizdi, beyaz ceketim
tertemizdi ve ayakkabılarım
pantolonum ütülü
yelek cebimde ince altın bir zincir
sarı ve ince bıyıklarım
tam ruhi bey bıyığıydı
ve iki parmağın arasında bir çiçek sapı
- zakkum muydu, değil miydi, belki yazpatı -
boynumda menekşe rengi bir papyon
hafifçe sarkık
dudağımda bitti bitecek bir sigara
kenarında dudağımın
dışarı çıktım.
tünele bindim, asmalımescit'teki viyana lokantasına geldim.
avusturyalı karı koca beni karşıladılar
ikisi de eğilerek ben dimdik durdukça onlar bir kez daha eğilerek beni
karşıladılar
benden başka oldukça şişman iki adam daha vardı. beyaz ruslardandılar, gözleri
necef taşı gibi sert ve parlaktı
tezgahta bir leh yahudisi votka içiyordu, yüzündeki ince damarlar fırçayla
çizilmiş gibiydi, bir silinip bir canlanıyorlardı.
soğuk et getirdiler bana, omlet, bira filan getirdiler
üstüne kremalı ahududu getirdiler, likörle kahve getirdiler
çıkarken bolca bahşiş bıraktım.
markiz'e uğradım, dört mevsimden süzülmüş bir konyak içtim
düzeltip arada bir bıyıklarımı
uçları hafifçe ıslak
bir ara pencere camında kendime baktım
baktım ki, ben ruhi bey
nasıl olan ruhi bey
daha nasılım.

oradan galatasaray'a kadar yürüdüm
bir kadının pembe beyaz teni dağılıp uçuşarak
gezindi ortalıkta bir süre
ve durdum
durdum bu güzel yaz ikindisinden çıkıp
bambaşka bir sonbahar sabahını giyinceye kadar nasılım.

vi

nasıl olacaksınız ruhi bey
bugün de erkencisiniz ruhi bey
şarapla bira mı içiyorsunuz ruhi bey
böyle sabah sabah ruhi bey
akşam akşam ruhi bey
akşam sabah ruhi bey
cıgara alır mıydınız ruhi bey
yakalım ruhi bey, yakalım
böyle üşümüyor musunuz ruhi bey
benim de ayakkabılarım su alıyor ruhi bey
ne olur ne olmaz
önümüz kış ruhi bey
ee, daha nasılsınız ruhi bey
- iyiyim, iyiyim.

(gelsem gelsem bir solgunluktan gelirim
kızgın bir sardunyanın üstelik üvey çocuğu
pembe pembe azarlanırım
o ölür ben azarlanırım
kocaman bir konakta uzarım kısalırım
ellerim tırnaklarım
yeni kırpılmış bir koyun derisi gibi pespembe
ve sıcak
gözlerim, gözlerim benim
denizi ilk defa gören bir çocuğun
birdenbire yaşlanması neyse.)

sizinle görüşelim ruhi bey
vaktim yok, vaktim yok
ruhi bey, görüşelim
vaktim yok görüşmeye kimseyle
ruhi bey
kendimle bile, kendimle bile.
olmaz ki, kimse kimseyi sevemez
ama hiç kimse.
"

ölüm anksiyetesini coşturan yalnızlık hissi pompalayan edip cansever kitabı.

ruhidir benim adım
hiç çıkamam evimden
dostlar uydururum hayali
mutluyumdur bu yüzden...........

ayni zamanda bir eksi sozluk yazaridir.

oyun süper, uğur polat muhteşemdi. yalnız merak ettiğim bir konu var. dün akşam izledim oyunu ve bir sahnede kedi vardı. hırladı felan gitti. ama muhteşemdi. biz anlamadık olayı yani kedi isteyrek yapmadı değil mi o harketleri. yani olmaması gereken bir şeydi değil mi? eğer öyle değilse oyunun yıldızı kesinlikle kedidir. ayrıca uğur polat her "ben ruhi bey nasılım?" dediğinde birinin kalkıp "şükret haline bre pezevenk" diyeceğini sanarak korktum. niye böyle bir şeyi sandım ve neden korktum bilmiyorum. nesil olarak çok geyik yaptık sanıyorum her haltı geyiğe vuruyoruz ya ciddi ortamlarda sıkıntı olabiliyor.
sonuç: kendim şahsen pek şiir seven bir insan değilimdir, ancak bu oyun mutlaka izlenmeli ve uğur polat a hayran kalınmalıdır. *