şimdi biraz gerçekçi olalım. çevrende sana ne yapacağını söyleyen insanlar.
kurallar, sınırlamalar, yönetmelikler...
bir çok engel var.
hiç kimse sana nasıl birisi olmak istediğini sormadı. hep nasıl bir insan olman gerektiğini söylediler.
derste konuşulmaz...
ama ben dersin ortasında konuşmuyorum ki; hoca benim konuşmamın ortasında ders anlatıyor.
garip, ama bir o kadar da basit.
hepimiz öyleyiz. kandırmayalım birbirimizi.
yeni olan, eski değildir. ve eski olmayan kalıcı değildir. yeni olmayanı ara.
ha? ne diyorsun? anlamıyorum.
önemli değil. bazen bende anlamıyorum. tıpkı senin gibi.
bu yüzden başta beni çok iyi tanıyorsun dedim.
sanırım taşlar yerine oturmaya başladı yavaş yavaş.
seni yazıyorum...
aslında hiç kimse umurumda değildi. tıpkı senin gibi.
insanlar neden acımasız?
vicdanımız nerede?
ey dost neredesin?
sen benim dostum muydun?
öyleyse şimdi neredesin?
ben söyleyeyim, aslında hiç bir zaman olmadın.
her şey gibi sende sahte idin.
şimdi benden uzaktasın,
benden uzakta olmanın ne anlamı var ki?
ay ve güneşte benden çok uzakta,
ama onlarsız bir günüm geçmiyor.
kafan karışmış olabilir. hala saçmalıyor bu andaval diyebilirsin.
o zaman neden hala okuyorsun. neden bırakmıyorsun okumayı?
bu işin sonunu hepimiz biliyoruz.
ne kadar yaşarsan yaşa, öleceksin...
tüh, filmin sonunu söyledim sana galiba.
şimdi nasıl zevk alacaksın hayattan?
aslında beni çok iyi tanıyorsun. hemde tahmin edemeyeceğin kadar iyi. nasıl diye sorma. sadece düşün.
düşünmeni beklemiyordum zaten. kim olabilir bu kadar iyi tanıdığın kişi?
seninle her gün aynada karşılaşıyoruz ama sen bunun farkında değilsin.
şizofren veya paranoyak birisi olduğumu düşünebilirsin. ne fark eder ki?
şu anda bu yazıyı okumayı bırakabilirsin. sence de saçma değil mi?
birisi gelmiş beni çok iyi tanıyorsun diyor. hah kıçım...
sen beni nereden tanıyacaksın ki?
ölmek isteyen bir insanı gözlerinden tanıyacak kadar çok baktım aynaya.
hayattan zevk alıyor musun?
maskelerini takmaya devam ediyor musun?
peki mutluymuş gibi davranmaya?
korkuyorsun...
ama bunu kendine itiraf edemiyorsun; çünkü sen bir korkaksın...
ağlamaktan korkuyorsun, kahkahalar atarak gülmekten belki de,
kendinden korkuyorsun ve sen bir korkaksın.
buraya kadar okumaya devam ettiysen; sadece saçmalıkları ve halihazırda senin bildiğin ama kendine söyleyemediğin şeyleri okuduğunu fark etmişsindir.
bir yazı ne kadar etkileyebilir ki seni?
düşünmeni istemiyorum.
bu yazıyı anlamak için tekrar tekrar okumanı istemiyorum.
sadece anlamanı istiyorum.
bizler insanız; bir demo sürüm değil.
ama sen ne yapıyorsun?
son sistem bilgisayarda mario oynuyorsun değil mi?
asla kendini tanımadın, ne yapabileceğinin farkına varmadın çünkü uyuyordun.
çalışmak senin için çok sıkıcı bir olay değil mi?
peki ya direnip çalışmanın verdiği mutluluk ile tanışsaydın ne olacaktı dersin?
işte sana düşünmek için bir sebep.
ama sen bunu bile umursamayacak kadar ölüsün...
görüşmek üzere
güle güle ölü insan
