Ben on yedi bile değil yedi yaşındayım.
Çünkü gülmek hep yedi yaşında.
Zaten işler büyüdükçe çirkinleşiyor büyüdüğünde zorlaşıyor.
Çocukken tek derdim eve geç geldiğimde anneme söyleyeceğim yalandı.
Ama şimdi o kadar yalan söylüyorum ki ben bile kendime şaşırıyorum.
Nasılsın? iyiyim.
Neredeydin? Trafiğe takıldım.
Ve inanır mısınız ben çocukken yalan söylediğimde kulaklarım kızarırdı.
Arsızlaştım mı bilmiyorum ama şimdi o kadar rahat söylüyorum ki bunları bazen kendimden tiksiniyorum.
Tiksiniyorum tiksinmesine ama öyle uzun değil beş altı saniye sonra her şey bıraktığım gibi devam ediyor.Bazen yedi yaşına döndüğüm tek eşsiz zamanın düşünmeden bir olaya kahkaha attığım an olduğunu fark ediyorum buruk bir tebessüme dönüşüyor hemen kahkaham.
Gecen gün eve ayna aldım bende ki de akıl işte. Koydum onu hole her geçtiğimde kendimi görmek zorunda kalayım diye. Her gördüğümde halimden biraz daha tiksinmek için belki de .
Tiksinmek dediysem öyle uzun süreli değil.
Beş altı saniye kafamı çevirdiğim an her şey tekrar eski halinde.
Öyleydim bir zamanlar... ama bir zamanlar. Kimseyi kandırmamak gerek. Ben artık 17 yaşında falan değilim ! Olmam da artık. Boş şair dizeleri bana birşey ifade etmiyor artık.
Neyse yaşın o artık. Ama isterdim elbet 17 yaşında olmak. Ama artık olamam. Olana ve ölene ne çare ? Yoktur.
Ben hep 17 yaşında değilim. Bir sene için öyle oldum. Keşke hep öyle olsam, ama ne mümkün bu adaletini ve içindeki insanlarını siktiğimin dünyasında..ve her zaman ki gibi bir sözüm var bu dünyaya. Olumlu bir kelime. Tek kelime. Evet.
