Her gidiş beni beklemeye itiyor. Düşünüyorum; kimler gitti, kimi, neyi bekliyorum? Çok fazla cevabı var. Bu cevaplar da hep farklı özneler içeriyor. O gidenlere söylenmemiş, ne kadar söylemek istesem de ağzımdan çıkmamış sözcükler var. Belki de bunları söylemek için bekliyorum. Bilmiyorum. Beni etkiledikleri için, sözde özneyim artık. Bekliyorum. Sadece bekliyorum. (her an üzülüyorum)
Kalmak mı zor gitmek mi
derdin ya hep hani sensizliğe alışmaya çalışan bedenimi avuturken
kendimi dipsiz kuyularda karanlıklarda üçüncü şahısların kollarında buluyorum
ve o kadar keyifli geliyor ki mahmut tuncer eşliğinde seni unutmak iyi ki ayrılmışız ahahaha.
