beter bir histir. insanı umutsuzluğa sürükler. Maddi kaygı, Seçici olmak, uygun eş adayını bulabilme endişesi bir yana dursun en çok da "ulan bizi kim alır?" sorusu aklını kurcalar insanın. Muhakkak ki kısmetin bir yerden çıkar gelir ama "yahu bana kim katlanır?" düşüncesi kemirir durur beynini...
17 yaşımdan beri bana hakim olan his... 21 oldum hala aynı hislere sahibim. Takıntılı bir insanım aynı zamanda inat ve dediğim dedik... Beni anlayan değil hisseden birini istiyorum. Ayrıca yakışıklıyım ama yetmiyor... kısmet olmadımı olmuyor.
yaş ilerledikçe insanın iyice gerçekliğinden sorgu sual olunamayacağını anladığı his. büyüdükçe/yaşlandıkça bencilleşiyor insanevladı ister istemez, ikinci bir kişi çoğu zaman külfet, eninde sonunda hüsran. sadece mahalle baskılarına boyun eğmemek gerek, her insan evlenecek, çocuk sahibi olacak, ev taksiti ödeyecek diye bir kaide yok önce kendiniz. cuma sabah saat 08:19, kendime de bir kuple küfür gönderiyorum.
Bende de vardı geçen hafta ya kadar.
aynı gün iki düğün vardı malum düğün sezonu.
iki damada da baktım mallar amk sonra lavaboya gittim kendime baktım ulan şu damatlık giyenlere on çekersin dedim. Harbiden evlenenler mallıklarından evleniyor birbirlerini aldatan yalan söyleyen o kadar çok insan var ki etrafımızda evliliği sadece toplum baskısından yapıyorlar yani siktir et rahat ol amk mal onlar.
