sözlüğün bazen giriş yapmadan sadece okuyarak daha zevkli olabileceğini idrak eden yazar tümcesi.
herkes sadece okuduğunda ne kadar da rahat olabileceğini keşfedince yazar kalmıycak, korkum bu. gerçi eminim ondokuzuncu nesiller bir hırsla yazarlar, dünyayı yeniden keşfedeceklerini düşünerek.
uzun bi süre hiç yazmadan okudum okudum, beğendiklerime 'evet çok haklısın' dedim içimden, beğenmediklerime ay gerzeğe bak diye söylendim, kimine çok güldüm, kimisi de içimi burktu. gel zaman git zaman bir gün giriş yaptım o da ne 'power ranger' olmuşum, ama hangisi?! günlerce bu soru yedi bitirdi beni. hadi onu da geçtim şimdi bi de bu karmanın azalıp artan bir şey olmasından mütevellit sanki bi şeyime yarıycakmış gibi onun takipçisi oldum. ay beğendiler, ay beğenmediler diye hop oturup hop kalkmadığım kaldı bi. sanki tüm sözlük ahalisi beni okuyor ve her beğenen/ beğenmeyen mutlaka oyluyormuş gibi. sonra bir de baktım önümde koskocaman bir tus tüm ahameti, vehameti ile duruyor. son vardığım nokta önce bi otur, dersini çalış, karma senin neyine? oldu.
