bir türlü anlam veremezdim, ben dururken ne diye onları beğenirler diye. halbuki içlerinde en zeki olanı bendim. onları beğenir gibi göründüklerini aslında gizliden gizliye beni beğendiklerini düşünürdüm hep. ayna baktığımda kendimi hep yakışıklı görürdüm, kişinin kendini beğenmesiymiş meğer. zekanın bir önemi yok, o uzun boylu, güçlü çocukları yanında görmek istiyordu kızlar. benim hayalimde canlandırdığım düşüncelerin hepsi yalandı. sonra ruhum olgunlaşmaya başladıkça anladım ki, ne ben düşündüğüm kadar çok zekiydim ne de zekalarını küçümsediğim o insanlar benden çok aşağıydı, hatta belki daha bile üstündüler.
cevabı harekette saklı, egosu kapak yemiş insan sorusudur. tabi ki durdurgun için be guzelim , bir bocegi bile hareket etmesiyle farkedersin. ee azıcık gulumse, bir iki kıvırt, kurtul victoria beckham havalarından; gor bak etrafında nasıl pervane oluyorlar...
