ben de isterdim insanların birbirleriyle kişisel menfaatlerini gözetmeksizin dostluklar kurabilmesini,
ben de isterdim insanoğlunun aşk dediği teranenin soyunu devam ettirmek için en ideal geni bulma arayışının değil de yazarların-şairlerin eserlerinde bahsettikleri gerçek aşkın öznesi olabilmeyi,
ben de isterdim biz daha doğmadan önce metni yazılan bu trajikomik oyunda bana verilen sufleleri söylemek yerine dilediğim gibi doğaçlama yapabilmeyi,
ben de isterdim insanlığın herhangi bir kurum veya kuruluşa gereksinim duymadan hayatlarını idame ettirebilmelerini,
ben de isterdim ihanetin içimize bu denli işlememesini, onun bile nüfuz edemeyeceği yerlerin olmasını,
ben de isterdim acının dahi anlamdan yoksun oluşuna üzülmek yerine hayatımdan çıkıp giden insanlar için ızdırap kuyularına gark olmayı,
ben de isterdim dört ayaktan iki ayağa evrilmemizin bedelini bu kadar ağır ödememeyi,
ben de isterdim uğruna hayatımı gözümü kırpmadan verebilecek kadar değerli bir şeylerin var olabilmesini,
ben de isterdim kurduğum hayallerin gerçekleşme umudunu az da olsa içimde taşıyabilmeyi,
ben de isterdim hayata erken veda etme cüretini kemdimde bulabilmeyi,
ben de isterdim tüm benliği sarıp sarmalayan ait oluşun bir an bile olsa yakamı bırakmasını,
ben en çok da isterdim ki birinin idrak-i mealin bu akla gerekmediğini zira bu denli sıkletin çekebileceği bir teraziye sahip olmadığımızı ta en başından kulağıma fısıldamasını. ama biliyorum ki o tren perondan hareket edeli epey bir zaman oldu. sanırım her şey için çok geç veya henüz tüm bu saydıklarım için çok erken. işin bu kısmı kocaman bir soru işareti.
