son dört aydır ikindin 5te yatıp, akşam 10da kalkıyorum. evdekiler sürekli uyuyorsun diyor, dışarıdakiler hiç uyumuyorsun. "sabah sabah, akşam akşam" nidalarına yetişemiyorum. insanlar çok dengesiz.
(bkz: asıl ben mi)
(bkz: ne münasebet)
Bazı insanların yanında kendim olamıyorum. Ve bu bazı insanlar neredeyse hayatımın merkezinde. Hayatımın merkezinde bile ben ben değilsem, boku yemişim.
"hepiniz
aynı telefondan aynı mesajları kaç farklı numaraya gönderdiniz kimbilir,
kaç kılığa girdiniz, kaç kez şekil değiştirdiniz,
siktir edin,
nasıl olsa kimse bilmiyor.."
klavyeden "tüm bu haksızlıklara caniliklere pişkinliklere karşıyız. (ip adresimizde bu evde veya sokakta haketmediğimiz bir şekilde öldürülmeyi bekliyoruz)" yazarak ölüme gidişini an be an seyrettigimiz insanlar var.
eşlerine sarılıp, anneleriyle ağlayıp, çocuklarının başını okşayıp, topraklarına su dökmüş gibi rahatlıyoruz.
bir haftasonu daha hiçbir şey yapmadan öylece geçti.
yine aynı düzensizlik.
yine aynı sözlük başında entry giriyorum.
yine aynı umursamazlık.
neyse.
tekrarlanmaması dileğiyle.
sadece 3(üç) kişi hatırladı. olsun...önemli olan nicelik değil nitelik...
biri çok sevdiğim dosttan öte diyebileceğim kişi...ablam gibi...bazen anne gibi...yüreğimin ayrılmaz bir parçası...sağ olsun iş yerime de henüz elime ulaşmamış olan bir hediye göndermiş. halbuki varlığı yetiyor bana...
diğeri de...matematik öğretmeni bir arkadaşım. az önce telefonla arayarak beni çok mutlu etti. iyi ki o da var. rabb'im her duasını, her bir dileğini kabul etsin. inşallah çok mutlu olur.
ve diğeri de...edebiyat öğretmeni bir arkadaşım. beni bu günde hatırlayarak çok mutlu etti. iyi ki var ve hiç gitmesin. hep mutlu olsun.
bu yıl olmadı ama...belki seneye...beni çok seven bana çok değer veren ve bir ömür geçireceğim biri olacak hayatımda...rabb'im bana o kişiyi nasip edecek, biliyorum. o da hatırlayacak. hatırlamanın ötesinde...yanımda olacak bu günde...o benim bir gün yanımda olsa ben onun bir ömür yanında olurum.
ne diyeyim ki ben sana çocuk. her şeyde inat edersin de yaşamak be oğlum onda niye inat etmedin. ölürken bile meydan okudun eyvallah ama bizim gibi şerefsizlere niye bıraktın lan dünyayı.
Kendi hikayemden cümleler veriyorum başkalarının hayatlarına sürekli.
o kadar özenle düşündüklerim ;hayallerim başkalarının hikayelerinde başkalarının ellerinde başkaları tarafından yaşanıyor.Benim sahip olamadıklarımı söyleyemediklerimi yaşayamadıklarımı izliyorum uzaktan uzağa bir filmi izler gibi.Sonra kendimi düşünüyorum tekrar tekrar kurduğum hayallerimi ve sonra birer hediyeymisçesine sunuşumu onları başkalarının hayatlarına.Belki de ben yaşamayı hakedecek kadar çabalamadım onlar için biliyorum ama en azından onlar yaşanmayı haketti onları yaşatan ben olmasamda.
Nefes almanın yaşamaya yetmediği zamanlardayım.
içmenin sarhoş etmediği, sevişmenin boşaltmadığı kafadaki düşünme irinlerini.
irem'in memeleri geldi aklıma ki, hiç irem tanımadım ben.
Ankara bira içmek için uygun değil ya da hava soğuk..
Hayat renkli ulan!
Rengarenk... Her şeye inat canlı.
Yapamadıklarım, yaptıklarımdan fazla,hayat kısır bir çember çoğu zaman...
Çatkapı gelen "şerefi yoksun" eski arkadaş(!)lara rağmen güzel yaşanası.
Bulutlar kızıl, güneş mavi, ay sarı ve yıldızlar alabildiğine gece kokan şehrimde her şeye rağmen güzel yaşamak.
Eskittiğim ayakkabıları bile atan ruhum, ilişkilerinde sarpa sararken dahi mutlu hayat. Insanların bencil, arsız, şeref yoksunu ve kör olduğu şu saatlerde anlamlandırılamamış bir şiddetle def ettim geçmişten geleni. Içimde kirlendi temiz sandığım bebekler.
içimde kirlendi sevmek sandığım gaflet...
Ama hayat hala rengarenk, gök kuşağı hala kaydırak gözlerimde...
cemaat denince aklınıza sadece sakallı Cübbeli adamlar gelmesin.
Bu konu çok önemli. çok dikkat edilmesi ve cemaat kapsamının iyi anlaşılması gerekiyor. bireyin özgürlüğü ve kişisel tarihin başlangıcındaki eşitlik her şeyin üzerindedir.
