yaşadığım bu sikik (doğru kelime bu olmayabilir) hayata sebep olan etkenleri yıllarca sorgulayıp durdum. ben mi, ailem mi, çevrem mi yoksa d-hepsi mi? iyi biri sayılmam. en azından kendime. tamam da sebep ney amk?
bundan 3 yıl önceydi. uzaktan akraba bir kıza tutuldum. hemde en yakın arkadaşımla 3 günlük ilişkisi olduğunu bile bile. o arkadaşım, kızın iyi biri olduğunu ve kendinin de takılmalık kız aradığının farkında olmalıydı ki çabuk ayrıldı kızdan. Tabii bu yüzden yasak elma oldu o kız bana. yine de yılmadım. önce arkadaşıma anlattım durumu. "kanka evlenmelik biri, hiç kaçırma. ama benimle de ilişkini kes. Diğer türlü etik olmaz" dedi. Ben kızı seviyordum. vazgeçmeye niyetim yoktu. zaten ev-iş-bar üçgeninde Yitip Gidiyordum. Evlenip düzgün bir hayat istiyordum. Bunun için de arkadaşımdan vazgeçmeyi bile göze aldım.
durumu anneme anlattım. o da üslubuyla kızın annesine anlattı. kızın annesi "beyime sorup cevap verebilirim" dedi. beyini sikeyim. ilk sorduğu Maaşım olmuş. takdir edersiniz ki iyi bir Maaşım olsa buraya bunları yazmazdım. benim hayallerim denizi olmayan bir şehirde suya düştü. yani ait olduğu yere. kızın numarasını alıp, kaleyi içten fethetmeye çalıştım. Kız harbiden iyi biri çıktı. "seninle olabilirdi ama annem ve babamın rızası olmadan hiçbir işe girişmem" diyerek son darbeyi koydu.
Bu hayatın "Siktir git" demesidir veya "iyi ve de güzel bir şeyi hak etmiyorsun" da denebilir.
bana iyi ve güzeli sevme hakkını vermediler. daha da o hakkı aramam. Bu da sorunun cevabını veriyor.
yaşamın boyunca tanıştığın her insanın aslında bir amaca hizmet ettiğini anlayacaksın.
bazısı senin imtihanın olacak, bazısı seni kullanacak, bazısı sana bir şeyler öğretecek...
fakat en önemlisi bazısı da senin içindeki en iyi yanlarını ortaya çıkarmanı sağlayacak.
canım sıkkın sözlük. hem de çok sıkkın. 10 yıldır düzenli olarak her ay buluştuğumuz liseden 3 arkadaşımla yine buluştuk 2 si evli nur topu gibi de çocukları var. işleri de yolunda. her seferinde eski anılardan bahsedip kahkahalar atardık. Bu Buluşmalar bizim için terapi oluyordu. Hatta gece bittiğinde onlarla sarılıp ayrılırken gözlerim dolar gibi olur. onları gerçekten seviyorum. ama bu gece o hâl daha ilk anda başladı. Çünkü arkadaşlarımdan biri iş kazası sonucu 2 parmağını kaybetmiş, 3 ncü parmağı da 10 gün sonraki ameliyata bakıyor. belki onu da kaybedebilirmiş. hem de sağ elinin parmakları. kendi başıma gelse bu kadar üzmezdi belki de. Sanki arkadaşımın bi kısmını toprağa gömmüş gibi hissettim. niye bu kadar üzüldüğümü anlayamıyorum. Olayın nasıl olduğunu anlatırken gözüm doldu tuvalete kalktım amk. daha genç ve hayatını o parmakları kullanarak kazandığı parayla idame ettiriyor. beteri var elbette. Buna da şükür. üstüne de düşebilirdi.
ve en acısı defalarca ameliyat geçirip hastanede yatmış. o süre zarfında telefonda konuştuk ama hiç bahsetmedi bu olaydan. niye söylemedin deyince de "canınızı sıkmak istemedim" cevabını verdi. canımızı sikeyim lan. senden değerli mi? keşke yanında olabilseydik.
benim başıma geldiğini düşündüm. Elimdeki yarım parmaklara alışmak mı daha zor olurdu, yoksa nasıl bir iş yaparak para kazanmayı düşünmek mi?
hele olayı anlatırken, kan fışkıran elini tutup arabaya atlamış ve hastaneye son sürat giderken müdürüne telefon edip "parmaklar eldivenin içinde kaldı onu da getirin" demiş. Ulan unutulan cüzdan değil cep telefonu değil bildiğin parmak. işte tam o anda benim ayarlar yerinden oynadı.
neyse ki konuyu tez kapatıp yine yaşanmışlardan bahsettik, güldük eğlendik. Hatta bu morale rağmen en piç yanımı çalıştırdım. sırf gülsün diye. Hani "kanka şu burnumu karıştırsana" dese zevkle yaparım. o kıvama geldim.
halen pansuman yaptırırken eksik parmaklarına bakınca canı sıkılıyormuş. olm bu nasıl bi his ya. Allah düşmana yaşatmasın.
internetten Biraz araştırdım. protez parmaklar varmış. işlevsel bi yararı yokmuş ama görsel olarak güzel duruyormuş. gerçeği gibiymiş. fiyatını bilmiyorum ama param yeterse ona hediye almayı düşünüyorum. Diğer 2 arkadaşıma bu fikri söylemedim daha. onlardan da yardım alarak bunu yapmak istiyorum.
sonuca gelecek olursak: derdim var derken baştan aşağı bedeninizi süzün. bir eksiklik göremiyorsanız şükredin.
sanki bir yerlerde stop düğmem vardı da basılmış gibi. durdum, durdu düşüncelerim, durdu isteklerim, durdu kalbim. her şey durdu. nasıl bu kadar durabildi anlayamıyorum. sanki battı güneşim ve karanlıkta kaldım. ara ara güneş doğar gibi oluyor, sanki hayallerim aydınlanıyor, evet diyorum şunları şunları istiyorum ve yapabilirim. sonra bir şey oluyor yine her şey karanlık. ah diyorum durması gereken ben değilim, durması gereken etrafımdakiler. herkes bir durmalı, susmalı, sadece ben devam etmeliyim. ama hiç kimse durması gerektiği yeri bilmiyor. durmuyor, susmuyor, hiç bir fikirleri olmadığı halde konuşmaktan vazgeçmiyorlar. ne garip eksiklerle dolu hayatımda her şeye rağmen mutlu olmayı becerebiliyorum fakat başkaları tek bir hareketiyle her şeyi mahvedebiliyorlar. yaşamak zor zanaat, insanlar fazlasıyla karmaşık ve iç karartıcı olabiliyorlar....
Sevse ne olurdu. Birileriyle temiz ve duzgun iliskiler kurmak isterken bunu ben beceremiyorum aslinda. Siir bile yazdim onun icin. Anladi da galiba. Nedense hep anlamayacagini dusundum. Ben neden anlamayacagini dusundum ki? Bari yayinlansa. Ne guzel ne temiz arkadaslikti. Saatlerce konusurduk. Simdi ise derin sessizlik. Alnimda bir iz varmis gibi o izi en nihayetinde gorur gibi insanlar, uzaklasirlar benden. Bense en azindan guzel islere devam etmek en azindan yazmak hep yazmak yerine sozluk kosesinde surunurum. Kimi zaman rasgele birini secip merhaba derim. En cok da anlasilmak icin. Hicbir zaman anlasilmam ama. Kimi zaman o cocugu anlatirim onlara. Gulerler bana inanmazlar. Boyle gecip gider hayat. Kimse ruhumu anlamadan. Evet. Beni cok yalniz biraktilar sevgilim. Tahmin edemeyecegin kadar...
Bir sebep lazım insana. Yaşamak ve bu eziyeti ortalama 65 yıl çekecek bir sebep. Yaşama sevinci olmalı insanın. Yavru bir kedi gibi yada Okumayı çok sevdiği bir kitap. Yavru kedim ve Okumayı çok sevdiğim bir kitabım var fakat yaşama sevincimi soracak olursanız hala yitik. Yinede bu yavru kedilerin ve Kitapların bir Sevinç kaynağı olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Hayat zor ama dinleyeceğiniz bir tom waits şarkısıyla güzelleşebiliyor.
Ben bu anne baba kavramını çözemiyorum gerçekten. Gece 2 de 3 de eve geldiğim oluyor. Bu kadar laf yememişimdir heralde. Sözlük eve şimdi şu saatte geldim ve babamdan yediğim lafın haddi hesabı yok. Neymiş kız çocuğunun bu saatte sokakta ne işi varmış. Lan daha geçen gün 2 de geldim eve. Ne bu tutarsızlık ben anlamadım ki. Ha birde gideceğimi bir işim olduğunu söyledim haberi de var gideceğimden,gideceğim yerden. Başıma ağrışar girdi sözlük. Neyse öylesine birşeyler işte..
facede piyanist yazıp arattım bi tane piyanist çıkmadı hepsi düğünlerde org çalan kişiler.
org çalan biri kendini nasıl piyanist olarak tanıtabilir ki? yani hayatında belki kuyruklu akustik piyano görmemiş ama piyanist adı altında prim yapıyor, ilginç.
Şimdi ben bu entry buraya neden yazdım niçin yazdım nasıl yazdım? Bunu izaha gerek yok gördünüz tuşlara bastım yazdım ama yazmamış da olabilirim yazmışsam yazmışımdır yazmamışsam yazmamışımdır görünen köy uzakta değildir buraya bu entry yazdık da sonradan yazmadık mı dedik? bunlar bi takım uydurma laflardır sahi ya ben bu entry'i buraya neden yazdım kim yazdırdırdı lan bu entry'i bana?
