kimin hayatında bir boşluk varsa beni buluyor, eğer ki boşlukları bir şekilde doluyorsa hooop ben olmuyorum hayatlarında. sanırım para kazanmadan jigololuk böyle bir şey, kendimi jigolo gibi hissetmeye başladım. aklıma anlamsız olsa da şöyle bir replik getirmiştir;
+: ulan bu ne be karı kullanıp attı beni bir kenara paçavra gibi
-: sen ne sanıyordun gerizekalı n'olcak tı?
+: söyle lan ben jigolomuyum?
-: cigolo ne la?
ohoho. facebookta gelen arkadaşlık isteklerini kabul edelim yani belki de o arkadaş aylarca düşündükten sonra göndermiştir o isteği. evet evet işte böyle.
Ne demek bi kızla yürümek ya ne demek? Sen kendini ne saniyosun. Havalar falan. Hayır kiz bi kere güzel değil. Güzel olsa yine hak vericem. Anlamıyorum zaten bu çirkin kızlarda eşşek şansı mi var ne haltsa. Hayır yani insanda biraz göz nizam olur. Düzgün bi kiz bulsaydin bari şansım olmadığını anlar geçerdim kenara. Ama biliyorum sen masumsun, kesin o kız aklını çelmiştir. Bir iki arkadaş ayarlayıp kızı dövdürtsem mi acaba bilemedim.
Varlığından bile haberi olunmayan zavallı platoniğin iç sesi...
inanç konusunun kafamı karıştırdığı şu günlerde yeni bir şey fark ediyorum sanırım.
inananlar inanmayanlara kızarlar hep, inanmayanlar da inananlara sorgulamadan inandıkları için karşıdırlar. Oysaki sorgularsan inanamıyorsun bunu anladım. Yani ya inanmak isteyip inanıyorsun ya da sorguluyor eleştiriyor düşünüyor ve reddediyorsun. Peki hangisi daha iyi? Bence hangisi seni daha rahat hissettiriyorsa o.
buraya bir yazı yazmıştım ki tam eklerken acaba blogda mı şeyetseydim diye düşündüm. Fakat o anda çoktan ekleye basmıştım bile. sonra bir baktım internetin azizliğine uğramışım ve entry girilmemiş. şimdi ben de bunu ilahi bir mesajmış gibi alıyorum ve kendime saklıyorum hatta o konuyla ilgili aklıma saçma sapan fikirler gelmeye başladı bunları yazarken. eveeet.... öyle yapabiliriiiiim. evet. eveeet.
Hep sorun ben de mi yani ? Ben şu camiadaki en kötü insan mıyım ? Yalan söyleyen, sinirli olan, kaprisli, kimseyi sevemeyen ben miyim ya ? Ben değilim; sizsiniz. Seversiniz; kötü huylarınızı başkalarına yıkmayı. Seversiniz; sadece siz kırılmış gibi davranmayı. Seversiniz; başkasının hayatını mahvettikten sonra kendi hayatınıza devam etmeyi. Sahtesiniz. Siz yıllardır dost, sevgili oldunuz da bi türlü adam olamadınız. Bir gün karşınıza öyle insanlar çıksın ki; ( özelliklede senin Allah'ın belası ) benim kadar kırsın sizi, üzsün.
duygularımla oynamanın ne geregı vardı? Ya da bosu bosuna umıt vermenın? Eger en basında "senı sevmıyorum" desen belkı bukadar kırılmazdım. Buyuttugum hayallerımı ellerınle öldürdün. su an tum erkeklerden nefret edıyorum sayende. Keske bıraz erkek olsaydın,cok degıl bıraz.
Ben bu kadar yazıyı itiraf için yazdım bir yandan, bir yandan kendimi itiraf ettim buradan, bir yandan da kendimi görebildim, yazdıklarım belki de, belki de gören okuyan biri vardır düşüncesi hep bir umuttu, en büyük hayalleri, kırıkları, sızıları yazdık, kendimize burada itiraf ettik, ettim.
Ama öylesine yazmadım, öylesine sevmedim mesela şimdi, öylesine yaşamıyorum, yaşamıyoruz.
Fakat şimdi öylesine bir şeyler geçiyor aklımdan, öylesine okunası olmaz belki, belki bakar okursun, çok da uzun ya da değerli değil, öylesine.
Öyle bir şey işte, hayattaki amaç sorgulama şeysi işte, dünyada ki yerini arama şeysi. Bir zamanda ait hissetme şeysi.
Varsın. Sorgulama. Varsın ve sebebini sorma. Hayatta bazen gerçekten sebebinin sorgulanmayacağı durumlar oluyor. Bu sensin. Bunda hiç şüpheye düşmedim. Hiç sorgulamadım. Öyle güzelsin çünkü gözlerin kadar. Saçların ve avuç içlerin kadar. Mavi kadar. Hayallerin kadar.
Öylesine işte, yazdığım kelimeler öylesine, ciddiye alınmayacak kadar belki de. Belki de en derinde bir şiir kadar ve sızlatan aşkı hissettiğin kadar.
Gereğinden uzun akşamlar, geceler, sabahlar ve günler yaşadım. Geriye doğru çalışıyordu saatim bu sıralarda ve kimse onaramıyordu bu bozukluğu. Her şey, normal diyorlardı saatçiler. Aslında görünürde pek bir aksaklık yoktu. Şu var ki, benim biyolojik zaman ayarımla uyum içinde olamıyor, apansız yıllar öncesinin saat on yedilerini, üçlerini, beşlerini göstermeye başlıyordu saatim.
Bu sabah evden çıktığımda, her gün görmeye alıştığım, elele işe giden çifti gördüm yine. Sallana sallana çıkıyorlardı Yokuşu. Hayat denen yükü beraber sırtlamışlar gibi geliyordu ya da ben yine bir şeylere fazla anlam yüklemeye başlamıştım.
Bi şarkı mırıldanmaya başladım. Nereden aklıma geldi bilmiyorum.
Arkamda yürüyen çöpçüden Özür diliyorum. Sabah sabah sesime maruz kaldığı için.
Neyse bunları sorgularken minibüse bindim. Parayı verip yerime oturdum. camdaki yazıya ilişti gözüm
"Yolcusuz yolların anlamı olmaz"
Sabah sabah ikinci sorguya geçmiştim. Doğru muydu bu söz? Gerçekten tek başına anlamı olmaz mıydı, hayat denen bu yolun? aslında doğruydu evet. Bu hayat tek kişilik değildi ve olamazdı da.
Peki benim yolcum niye yoktu? Yine cevabı içinde barındırıyordu bu soru. en büyük sebebi bendim. Biri hayatımda yoksa sebebi benim Amk.
