2 saat öncesini dün gibi algılıyorum bu aralar. Tarihler saatler filan, hepsi çok çok bulanık. 2 ay önce görüştüğüm kişiye "e daha dün görüştük ya" filan derken yakalıyorum kendimi.
Saatle aram hiç iyi olmadı zaten.
Düşünsenize şu an yazdığım her kelime geçmişe karışıyor, yazmaya başladığım her kelime de gelecekte.
Şu an diye bir şey gerçekten var mı?
sigarayı bırakmaya çalışıyorum kendimce ama aslında çok da seviyorum içmeyi.
nazlanıyorum ona huysuz huysuz.
bazen masanın üzerine bırakıyorum, bakmadan yanından geçip gidiyorum, sonra da kapının eşiğinden çaktırmadan bakıyorum bir şey olacak mı diye? olmuyor amk. ne bekliyorsam artık?
bazen iplemiyorum çakmakla ikisini. çakmak da az puşt değil hani. yardakçısı sigaranın. ama öyle alımlılar ki cazibelerine kapılmamak imkansızlaşıyor bazen.
sohbete başlıyoruz sonra; bir süre sonra kitap, dergi ve telefon ayrılıyor bizden. biz devam ediyoruz biraz daha.
bir, iki üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz derken bir de bakıyoruz ki sabaha çeyrek var.
yatalım artık diyorum, kaale almıyorlar beni.
"sen yat" diyor biri, öbürü de onaylıyor onu.
ben de onları kırmıyorum ve yatıyorum.
uyumadan önce "yarın kesin bırakıyorum olm sizi" diyerek.
Zaten öylesine girdim sözlüğe de.
Önemli olan öylesine yapmaktı.
Yaptım mutluyum.
Keşke yapmasaydım diyebilir miyim?
Diyemem.
Zaten ben kimim ki bir şey diyorum.
Bir şey diyenler utansın.
Neyse Köşeye gidip kusayım ben.
Hayat garip ya. Çok garip değişik bir şey. Bitsin diyorsun, bitse ne olacak la, bir aya herkes unutacak, hayatta hiçbir şey başaramamışsın, bir işe yaramamışsın. Bitse ne olacak? işte öyle bir dünya. Böyle herkes geliyo gidiyo falan. Birini son görüşün mü değil mi bilmiyorsun, emin olamıyorsun hiçbir zaman.
Ya da mesela aynaya baktığında bir sonraki bakacağınla aynı şeyi mi göreceksin, her yerin yerli yerinde olacak mı?
Bir sonraki gelen telefon her şeyi bir anda değiştirecek mi?
Neyse, ne saçma şeyler bunlar. Ya da dur, ya birazdan deprem olacaksa?
5 gündür çok ruhsuzum, ağlamıyorum hiç, gözüm bile dolmuyor. Arada gülüyorum, arada köşeye çekilip düşünüyorum, ders çalışmaya uğraşıyorum. Her şeyi yarım yapıyorum ama, bunun farkındayım. O ilaç sayesinde olmalı. Ne güzel böyle olmak, ama çok düşünüyor insan. Diyorsun ki, haberi olsa mıydı bende bıraktığı hasardan, yoksa güçlü görünmeye devam mı. Hiç pişman oldu mu? Üzüldü mü? Nasıl davrandığının kendi kendine farkına vardı mı? Hala sevdiğimi biliyor mu, bilemiyor insan.
Yaz gelsin diyorum, bir şeyler değişsin. Hiç sevmem oysa sıcak havayı, yapış yapış tenleri. Ama istiyorum ki yaz gelsin. Zaman geçsin bir şeyler düzelsin, hiç tanımadıklarıma sarılayım mesela seni çok seviyorum ben diyip sarılayım, yaparım.
Denizi çok özledim, karadenizi özellikle, bu sene ayrı bir güzel geliyor bana karadeniz.
Uykusuzluk göz çukurlarım'da bağımsızlığını ilan etmişken kendimi değilde seni düşündüm, biliyorum aptalın tekiyim ve bu aralar kafamı iyice seninle üşüttüm.
selam sokak lambası, ben geldim yine. nasılsın görmeyeli? doğru sadece bir kaç saat oldu. aynısın. ben aynı mıyım bilmiyorum ama. iyi miyim kötü müyüm? onu bile bilmiyorum. her geçen gün daha fazla seviyorum onu. her geçen gün daha fazla umutlanıyorum. ve her geçen gün daha fazla hayal kırıklığı yaşıyorum. ama kaybolmamalı o umut. kaybolmayacak da. umudu bittiğinde insan da bitermiş. sevgi olduğu sürece de umut peşini bırakmıyor insanın. o halde insan sevdiği sürece yaşar diyebilir miyiz? deriz bence. hala yaşıyorum ve hala umudum var. bak yazıyorum şuraya: bir gün onunla birlikte oturacağız senin yanına sokak lambası. o gemi gelecek sokak lambası, o gemi bir gün mutlaka gelecek.
